“Allah'ın mescidlerini, ancak Allah'a ve âhiret gününe iman eden, namazı hakkıyla edâ eden, zekâtı veren ve Allah'tan başkasından korkmayan kimseler imâr eder; işte hidayete erenlerden olmaları umulanlar da onlardır!” (Tevbe: 18.)

Bugünlerde Ortadoğu’da adına “savaş” denilen, ama savaş hukukundan fersah fersah uzak, insanlık tarihinin görüp göreceği en büyük, en acımasız katliamlardan biri yaşanıyor.

BM bu katliama büyük ekseriyetle karşı çıksa da, batı sahip olduğu “Haçlı” ruhuyla Siyonist zalimlerin yanında yer alıp onlara destek veriyor. İki milyarlık İslam dünyasından ise ciddi bir ses çıktığı yok henüz.

Hâlbuki böyle büyük bir zulmü durdurmanın tek bir yolu vardır; o da zalimin kolunu bükecek şekilde, “kuvvete kuvvetle cevap vermek”tir.

İslam dünyasının bu husustaki acizliği o kadar barizdir ki, halkı Müslüman olan elliye yakın devlet, sadece ellerindeki “petrol” kozunu kullansa bile kayda değer bir netice alabilecek durumda iken, İsrail ve destekçilerine ekonomik ambargo koyacak kadar olsun bir cesaret gösterememektedir. Böyle bir zillet herhalde tarihte nadir görülmüştür. Kınamaktan, tel’in etmekten, mitinglerde “Kahrolsun İsrail” sloganları atmaktan öte bir şey yapılamamakta, sınırlı miktardaki insani yardımlar bile Gazze’deki mazlum ve mağdurlara ulaştırılamamaktadır.

Geriye sadece gönülden gelen dualarla onlara manevi destek vermek kalmaktadır ki -fiiliyata dönüşememiş olsa da- bu kavlî dualar asla basite alınmamalı, hiç değilse “müminin manevi silahı” olan bu dualarla Filistinli kardeşlerimizin yanında olunmalıdır. Bununla beraber İslam dünyasından bu barbarlığa dur diyecek bir ses çıkmasını ümit etmekten, Allah’tan bunu da istemekten geri durmamalıyız.

Başta ABD olmak üzere birçok batılı devletin İsrail’e açık destek vererek bu zulmü desteklemeleri, bu ateşin bütün bölgeye yayılabileceği, hatta üçüncü dünya savaşına dönüşebileceği yönünde yorumlara sebep olmaktadır ki bu ihtimaller asla gözden ırak tutulmamalıdır. Şayet olaylar böyle seyrederse, Haçlı- Siyonist ittifakıyla İslam dünyasına çok yönlü bir saldırı olacağı ve tarihî misyonu, jeostratejik ve jeopolitik konumu itibariyle Türkiye’nin bu saldırıların tam ortasında yer alacağı da muhakkaktır.

Hazırlıklar buna göre yapılmalıdır.

Hamas - İsrail çatışmasının, 2001’de ABD’deki İkiz Kuleleri hedef alan saldırı benzeri bir senaryoyla planlandığına dair tahmin ve tespitler de göz ardı edilmemelidir.

Ortadoğu’da yaşanan bu olayların ve yapılan bütün hesapların merkezinde Kudüs ve Mescid-i Aksâ vardır.

İçinde farklı din ve medeniyet unsurlarının bulunması, bunun sebep olduğu ihtilaf ve tartışmalar, Kudüs’ü bu merkezî konuma yerleştirmektedir. Bu kritik konum Müslümanların, İslam’ın ilk kıblesi olan Mescid-i Aksâ’nın statüsünü çok iyi idrak etmelerini gerektirir. Bu statü Filistin’deki Müslümanlarca gayet iyi bilinmektedir. Zira her şehidin arkasından geride kalan yakınları “Mescid-i Aksâ’ya feda olsun!” diyebilmektedir.

Şahit olduğumuz bazı gelişme ve aldığımız birtakım duyumlar, bizi Mescid-i Aksâ’ya dair bu idrakin darbelenmek istendiği yönünde endişeye sevk etmektedir. Bu sebeple Mescid-i Aksâ’nın statüsüyle alakalı olarak bazı tehlikeli durumlara dikkat çekmek istiyoruz.

I- “ORTAK MABED” HEZEYANI ve DİNLERARASI DİYALOG

Hemen belirtelim, itikat ilkeleri, ibadet ve ahlak telakkileri birbirinden farklı olan dinlerin ortak bir mabedde birlikte temsil edilmesi imkânsızdır, eşyanın tabiatına aykırıdır.

Ama ne yazık ki bu ortak mabed hezeyanı, özellikle Vatikan tarafından ortaya atılan dinlerarası diyalog fitnesinden sonra İslam mescidlerine musallat edilmiştir ve yakın bir gelecekte de Müslümanların ilk kıblesi olan Mescid-i Aksâ’ya hâkim kılınmak istenmektedir.

Evet, son zamanlarda cami ve mescitlerimize musallat olmuş “ortak mabed” adlı batıl zihniyetin temelinde Hıristiyan Katolikliğin ortaya attığı dinlerarası diyalog projesi yatmaktadır.

1962 -65 yılları arasında toplanan II. Vatikan Konsilinde alınan dinlerarası diyalog ve hoşgörü eksenli kararlar doğrultusunda, bütün dünyada ve özellikle İslam topraklarında cami, kilise ve havraların bir araya getirilmesi ve hepsine eşit statü tanınması yönünde faaliyetlere girişilmiştir.

Mesela İslam dünyasında bunu ilk hayata geçirmeye çalışanlardan biri, “Sina Dağı’nın doruğuna bir sinagog, bir cami, bir de kilise yaptıracağım. Başarabilirsem, bu çok anlamlı bir barış kutlaması olacak” diyerek, “üç semavi din” aldatmacasını Müslümanlara yutturmaya çalışan, Nobel Barış Ödüllü (!) Enver Sedat olmuştur.

Bu tür faaliyetlerdeki fecaati anlamak adına dinlerarası diyaloga dair şu üç noktaya işaret edelim:

Bir: Dinlerarası diyalogda Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslam eşit statüde görülerek hepsi de “hak din” vasfıyla tarif edilmek istenir.

Bu yaklaşım kökünden sakattır. Ne itikadi, ne ilmî gerçeklere ve ne de tarihî sürece uygun düşmemektedir. Hak vasfını taşıyan tek din vardır, o da İslam’dır. Kuran-ı Kerim’in, nazil olmasından bu zamana tek bir harfi bile değişmeden gelmiş olması bunu ispat için kâfidir. Yahudilik ve Hıristiyanlık ise kutsal kitapları üzerinden tahrif edilmiş, şirke bulaşmıştır. Bu sebeple onlara bu halleriyle hak din demek asla mümkün değildir. Hıristiyanların Hz. İsa’yı, Yahudilerin de Hz. Uzeyr’i “Allah’ın oğlu” diye vasfederek şirke düştükleri Kuran’da haber verilmektedir. (Bak: Tevbe: 30…) Kitaplarının değiştirilip muharref hale getirildiği Yahudi ve Hıristiyanlarca da bilinip kabul edilmektedir.

Öte yandan dinlerarası diyalog projesinin sahibi olan Vatikan, kendi özel kaynaklarında “dinlerin eşitliğini” kabul etmemekte, kurtarıcı misyon adı altında dinlerarası diyalogu mesih misyonunu yaymanın bir aracı olarak görmektedir. Dolayısıyla dinlerarası diyalogda tam bir ikiyüzlülükle insanlığın aldatılması söz konusudur.

Hak din İslam, diğerleri muharref olunca, gayet tabidir ki bunların itikat telakkileri de asla birbirleriyle uyuşmayacaktır.

İslam tevhidi, vahyi ve Allah’ın birliğini esas alırken, muharref Yahudi ve Hıristiyanlık haham ve rahiplerin kendilerinde “dine şekil verme” yetkisi görmeleri sebebiyle haktan sapmış, yukarıdaki ayetlerde ifade edildiği gibi şirke sürüklenmiştir. Dolayısıyla İslam’ın, vahiyden kopuk bu dinlerle ortak mabedi olması da muhaldir, mümkün değildir.

İki: Bahsi geçen dinler arasında ortak nokta aranmak dinlerarası diyalogun gereğidir. Bunun olamayacağı da zaruri bir sonuçtur. İtikat telakkileri tamamen farklı olan inanç sistemlerinde ortak nokta olamaz. Tevhidle teslis birbirinden doğuyla batı kadar uzaktır. Buna bağlı olarak söz konusu dinlerin diğer ilke ve prensipleri de farklıdır. Bu sebeple dinlerarası diyalogda iddia edildiği gibi dinlerde ortak nokta aramak beyhudedir, yanlıştır, ilmî değildir.

Üç: Dinlerarası diyalog çerçevesinde bir araya getirilmek istenen dinlerde, “itikat” telakkisi farklı olunca, itikada bağlı olarak icra edilen ibadet, ayin ve ritüellerin de farklı olacağı, ortak ibadetin mümkün olmayacağı da zaruri bir sonuçtur.

Bu üç noktada dinler arasında birlik ve ortaklık olamayacağına göre, “ortak mabed” kavramı da havada kalmakta, bir esasa dayanmamaktadır.

II- DİNLERARASI DİYALOG HEZEYANININ CAMİ VE MESCİDLERE MUSALLAT EDİLMESİ

1- Cami, Kilise ve Havraların Bir Araya Getirilmek İstenmesi

Evet, dinlerarası diyalog imkânsızdır. Buna rağmen sanki makul, meşru ve masum bir şeymiş gibi cami ve mescidlerimizde tatbik edilmek istenmektedir. Cami, kilise ve havraların bir araya getirilmesi gayretleri bunun........

© İstiklal