Vakit ne olursa olsun her zaman savaş alanını hatırlatan bir manzaranın karşısında oynayan çocuklar vardır. Çocuklar her durum ve şartta çocuktur. Ev yıkılır, enkazdan çıkanlarla oynar çocuk. Sel alır götürür her şeyi, selden kalan çamurlarla evler yapar çocuk. Tank gelir bir sokağın tam ortasını yararak. Bir anda oyununu bırakır ve elindeki taşı tüm hıncı ile tanka doğru savurur çocuk.

“seni de vururlar bir gün ey acı

filistin’de sapan taşlı çocuklar

dalın, kolun, fidelerin budanır

kuru bir kütükle kalakalırsın”

Özellikle son sahne beynimize çakıla çakıla büyüdük. Kudüs denince akla gelen binlerce manzaranın en net görüntüsü, elindeki taşı sanki dünyanın en güçlü silahı gibi tutan ve karşısındaki tanka savuran çocuğun onurlu duruşuydu. Yaşanan, şahit olunan ve her gün kanayan bir yara olmaya devam eden Kudüs; içerdiği tüm anlamları ters yüz eden bir hakikati koyultmaya devam ediyoruz yıllardır. En çok da çocukları vuruyorlar masum gülüşlerinin tam ortasından.

Çocuk olmak bu çağda coğrafyanın kaderine eş bir acıyı da beraberinde getiriyor Kudüs’te. Şahit olduğumuz her acının merkezinde çocuklar var. Sırtında çantası ile okula giderken başının üstünden geçen kurşunlardan sakınarak ilerleyen Raşit’in yürürkenki dik duruşuyla ya da Kudüs’e girişleri engelleyen İsrail askerlerinin karşısında dimdik duruşuyla Esma’yı........

© İnsaniyet