Zaman ilerledikçe eskiye özlem de normal bir hâl alır oldu. “Hey gidi günler” diyenler o kadar çoğaldı ki “Acaba eskinin adamları da böyle mi?” diye düşünmeye başladım. Herkes mi acaba yaşadığı zamandan hoşnut değildir? Herkes mi eski günlerin mutluluğuyla kendini avutur?

Aslına bakarsanız, evet. Mevlana bile bundan yüzyıllar önce; “Ne olacak bu gençlerin hali?” demiş. O zamanın gençleri düşünüldüğünde bundan söz ediliyorsa, vay gele bizim halimize. Elbette dünyanın yerinde durduğunu söylemek imkânsız. Değişiyoruz, her şey değişiyor. Bu zaten dünyanın doğasında olan bir şey.

Şimdi ramazan ayına giriyoruz. “Nerde o eski ramazanlar!” diyen diyene olacak yine. Kendi yaşadığı eski ramazanları anlatanlar, iftardan sahurdan dem vuranlar… Değişiyor değişmekte olan ama şu bir gerçek, ramazan aynı ramazan. Değişen aslında insanlar. Değişen biziz. Öyle bir toplum halini aldık ki toplumsallıktan bireyselliğe doğru büyük bir hızla ilerliyoruz. Kendi dünyasına çekilen insanlar olduk. Kendi evi, kendi ailesi, kendi akrabası. Dışa açılmak istemeyen, kendi kendine yaşayan büyük bir toplum olduk.

Ramazanla ilgili serzenişlere de ben gülüp geçiyorum. Kendi değerlerini kendi elleriyle yıkanlar kadar........

© İnsaniyet