Bu sabah bir fincan çay alıp, Louvre'daki soygunla ilgili haberleri izledim. 7 dakika sürdüğünü söylediler. Hızla içeri girip çıkmışlar. Kamyonete monteli bir vinç, bir açılı taşlama makinesi, bir de çekiç. Silah yok. Olay Paris'in en işlek bölgesinde, güpegündüz oldu. Telefonum çalmaya başladı, arka arkaya bir sürü mesaj geldi, bazıları komik, bazıları gerçekten endişeliydi, hepsi de aynı şeyi söylüyordu: "Dostum, bunu yapan sen miydin?"

Baştan açıkça söyleyeyim, hayır, Louvre müzesini soymadım. O günler çok geride kaldı. Ancak olayın nasıl geliştiğini izlerken, detaylara bakmaktan ve karşılaştırma yapmaktan kendimi alamadım: açılar, çıkışlar, soygunun ritmi. Ve bu kritik saatlerde, işin en kötü kısmında, failleri düşünmeden edemedim. Halihazırda milyonlarca euroyla sırra kadem bastılar. Çaldıklarıyla uzun bir süre saklanacaklar.

Bu bölüm, konuyla ilgili referans noktalarını içerir. (Related Nodes field)

Böyle bir şeyi yapabilmek için ne gerektiğini biliyorum. Haftalarca gözlemlemek, aylarca titiz planlama yapmak. Mükemmel zamanlama. 7 dakikada girip çıkmak. Bunu gündüz vakti yapmalarının bir nedeni vardır; bizim soyguna benziyorsa, mücevherlerin sergilendiği platformun ziyaretçilere açık olması ve güvenlik önlemlerinin şaşırtıcı derecede yetersiz kalması işlerini kolaylaştırmıştır. İş iyi planlanmıştı, bu yüzden görüldüklerine veya cep telefonu görüntülerinin ortaya çıkacağına dair hiç endişeleri olmaz. En büyük kaygıları birilerinin onları ihbar etmesidir.

Böyle işlerin sonu genellikle aynıdır. Neredeyse tam 25 yıl önce, iş bittikten birkaç saat sonra, suratımın birkaç santim ötesinde arabanın açık camından bir polis silahı belirivermişti. Sonrasında bir baktım boynuma dayanmış bir tüfekle asfaltta yüzükoyun yatıyorum. Kötü şöhretli Millennium Dome baskınında, (o zamanlar) çok yeni olan bu mekandaki De Beers sergisini hedef alan elmas soygununa katılmıştım. 8 kişilik bir ekiple planladığımız bu soygunu başarabilseydik, paha biçilmez mavi elmaslar ve 2000'de tahmini........

© Independent Türkçe