Adıyaman, 6 Şubat depremlerinde en ağır yara alan şehirlerimizden. O günlerde gazeteci olarak gelip tanık olsak bile tarifi mümkün olmayan acılar yaşadı. Binlerce insan hayatını kaybetti. Şehir kelimenin tam anlamıyla yerle bir oldu. Havalar öylesine soğuktu ki canlı yayın yaparken ayakta durmakta zorlandık çoğu kez. İşte o şartlarda insanlar önce çadırlarda, ardından konteynır diye adlandırdığımız yerlerde yaşam mücadelesi vermeye başladı. Hala da evleri yıkılan ya da oturulamayacak halde olanlar o konteynırlarda hayata tutunmaya çalışıyor.

Adıyaman'da bana genç avukat arkadaşım Yusuf Polat eşlik etti. Şehrin o şen şakrak çarşısının yerini, boğazlarda düğümlenmiş duran acı dolu bakışlar almış. Herkes bir şekilde ayakta durmaya çalışıyor. Çarşıda dükkanı yıkılıp bir "konteynırda dükkan"da işini devam ettirmeye çalışan esnafın sözleri aslında her şeyi ifade ediyor: “Elimizde olan bu abi. İnsan alışmaya çalışıyor, ne kadar alışabilirse.”

Bu şehirde hatıralarım var. Gezip dolaştığım, alışveriş yaptığım, eşsiz lezzetlerinden tattığım mekanların çoğu yok. Bildik tanıdık adreslerin izini bile süremiyorum. Yavaş yavaş enkazlar ortadan kalkıyor ama yine de boğazınızı yakan bir tozu hissediyorsunuz.

Cumhurbaşkanı’nın geldiği ve ilk konut kuralarının çekildiği günden sonra şehirde umutlar canlanmış. TOKİ tarafından uzak ve yakın geçmişte yapılan konutların ayakta kalması bu güveni artırıyor. Ama yapılacak o kadar çok şey, sarılacak o kadar büyük yaralar var ki, ne buraya sığar ne de ekranlardaki birkaç saate. Fakat inanın bu halde bile önünden geçtiğimiz her dükkandan "çay içelim, bir kahve ikram edelim" daveti alıyoruz. Böylesine alicenap ve candan tavırlar omzunuzdaki yükü daha da ağırlaştırıyor.

Söylemeden geçemeyeceğim. Adıyaman sebepleri çok uzun olsa da, hep bir kenarda kalan ve fazlasıyla mahzun bir şehir oldu. Buraya dair sorumluluk sahibi olan........

© Habertürk