Bebekken çok ağladığımı anlatırdı annem... Ve ne zaman o ilk günlerden bahsetse yüzünde ekşimtırak bir ifade belirirdi. Birkaç günlük bir bebek olarak çok fazla yapacak bir şeyim olmadığını düşündüğümden, “Bebek dediğin ağlar...” diye ukalalık ettiğimde annem, kundağa sarılı, beşiğinde rutin ağlamalarından biriyle meşgul beni, ilk göz ağrısı ‘Bebek Kadir’i, susayım diye nasıl yüzükoyun çevirdiğini hatırlatırdı: “Lohusalık mı biliyorduk evladım, lohusalıktanmış o tahammülsüzlüklerim...”

Önceki gün Gupse Özay’ın ‘Lohusa’ filmini izlerken anneciğime hak verdim!

Sadece hak vermedim, kadınların anne olduktan sonra, birkaç hafta süren bir dönem olarak bildiğim ‘lohusalık’ ile ilgili aslında hiçbir şey bilmediğimi fark ettim.

Lohusalık hakkında birazcık araştırma yapınca doğum sonrası kadınların yüzde 15’inde görülen bir depresyon olduğunu ve ‘hayatlarının en mutlu anı’nda, anne olduklarında, depresif bir ruh hali içinde bulundukları için gizli gizli suçluluk duyan, bu zor dönemini etrafa gülücükler saçarak saklamaya çalışan birçok kadın için kabus gibi geçtiğini öğrendim!

Gupse Özay işte annelerin (babaların da) bu zor döneminden, 118 dakika boyunca kah yüzünüzde bir tebessüm kah kahkahalarla izleyeceğiniz, ‘Lohusa şerbeti’ gibi bir bir komedi filmi çıkarmış...

ANNE-BABALAR İÇİN NOSTALJİK BİR BELGESEL

Hollywood’da doğum sonrası........

© Habertürk