‘Küçük Prens’ nasıl yapıyor bilmiyorum ama hep ona en ihtiyacım olduğu zamanda çıkıyor karşıma! Onunla ilk tanıştığımda ortaokul birinci sınıftaydım. Ona kaç yaşında olduğunu hiç sormadım ama hep aynı yaştayız diye düşmüştüm. Biri sönmüş üç volkanın olduğu bir gezegenden gelmişti. Bense yaşadığım gezegende kaç volkanın olduğunu bilmiyordum, hiç düşünmemiştim bunu. Bir sürü şey anlattı bana boabab ağaçları, güller, volkanlar, tilkiler daha neler neler... Bense sadece dinledim onu ne boabab ağaçları ne tilkiler umurumdaydı o zamanlar! Kolumu kırmıştım, okula gidemiyor, sokağa çıkamıyordum… Binlerce belki de yüzbinlerce yıl önce, çok çok uzak bir galaksiden bahsediyorum ne internet, ne cep telefonu ne de dijital platformlar vardı hayatımızda. Bir alçının içinde boynuma asılmış sol kolumun dirseğinde bir daha hiç gitmeyecek diye düşündüğüm acıyla öylece oturuyordum yatağımın ortasında. Çok sıkılıyordum ve tek aradığım bir arkadaştı. “Dost istiyorsan ben evcilleştir” diyen tilkisiyle çıkıp gelmişti Küçük Prens... Ne anlattığının bir önemi yoktu, söylediklerinin çoğu bir kulağımdan girip diğerinden çıktı zaten. Ama işte yanımdaydı, benimle konuşuyor, beni evcilleştiriyordu...

HAYATI TEK DÜZE OLAN TİLKİ Mİ BEN MİYİM?

Yıllar yıllar sonra Aylesbury’de, kütüphanede karşılaştık ‘Küçük Prens’le! Bir insan ne kadar yalınız olabilirse o kadar yalnızdım... Dilini yolunu bilmediğim bir kentte bir başıma sokaklarda dolaşıp parklarda sırt üstü çimenlere uzanarak gökyüzünü seyrediyordum. Ağzımdan tek bir kelimenin bile çıkmadığı günler oluyordu........

© Habertürk