Şöyle yüz yıl öncesine gidelim ve Osmanlının hâkim olduğu Ortadoğu başta olmak üzere Kuzey Afrika’ya, Balkanlara bir bakalım. Koca Çınar, yaşlanmış, yorulmuştu. Pençeleri sökülmüş, dişleri dökülmüş bir aslana dönüşmüştü. Artık ne o eski kudreti kalmıştı ne de kendi halkına bile dağıtacak adaleti. Zaman denilen korkunç ve acımasız çark onu da dişlileri arasında öğütmüştü. Doğan ölür, yaşayan ihtiyarlardı. Adil ve kudretli aslan, çakallarla, sırtlanlarla boğuşa boğuşa, zalimlerle, katillerle dövüşe dövüşe, hainlerle, yılanlarla didişe didişe mecalsiz düşmüştü.

Aslan yurduna çakallar, sırtlanlar dadanmıştı. Sırtlanlar, nadanlara, cahillere, gafillere…Bol keseden hürriyet, özgürlük, barış, zenginlik, eşitlik adalet, devlet vadetmişlerdi. Yerli yılanlarla, dışardaki sırtlanlar bir olunca; Aslan da yorgun düşüp hastalanınca, bu mübarek topraklarda baykuşlar ötmeye, çakallar ulumaya, tilkiler pavkırmaya başlamıştı.

“BÜTÜN AŞKLAR TATLI BAŞLAR”

Gafillerle sırtlanların aşkı fazla uzun sürmemiş, akreplerle tilkiler; hain işbirlikçilere bırakın vadettikleri buyuk devleti vermeyi, Aslandan kopardıkları toprakları küçük küçük parçalara ayırmışlar, başlarına da yılan huylu, köle ruhlu, kendilerine esir olan ezik tipleri yerleştirmişlerdi. Bu zavallı gafiller, Batıya özgürlüğe giderken yurtlarındaki barıştan da olmuşlardı. Akrep huylu batı, bunları “Dini, etnik, mezhebi, coğrafi, kabile…” kavgaları ile birbirlerine öyle bir düşürmüştü ki anlatılmaz. “Aslan gidecek dertler bitecek, Aslana karşı omuz omuza, Aslan gider Hürriyet gelir, Aslan susar özgürlük öter…” diyen gafiller kendilerini öyle bir çıkmazın, öyle bir gailenin için de bulmuşlar ki her şey Arap saçına dönmüştü. (Tabi bu arada şunu da belirtmek........

© Habername