(Diyanet’in 2025 yılını “Mevlid-i Nebi Yılı” ilan etmesi sebebiyle, Peygamberimiz (s.a.v) hakkında sık sık yazılar yazacağımı dile getirmiştim. Bu niyetle, yıllar önce O’nunla (sav)ilgili kaleme aldığım bir yazıyı yeniden sizlerle paylaşmak istiyorum.)

“…Peygamberimiz (s.a.v.) hakkında yazmak hiç kolay değil. Ben de bu konuda hep çekingen davrandım. En sonunda, bir Acem şairinin şu mısralarını görünce içimde bir cesaret buldum ve birkaç satır karalamaya niyetlendim. O büyük şair diyor ki: “Ey Nebi! Bu mısraları seni övmek için değil, bilakis şiirimin senin isminle şeref ve güzellik kazanması için yazıyorum. Ben de bu yazıyı aynı düşünceyle kaleme alıyorum. Yoksa O yüceliği, O güzelliği anlatmak kimin haddine? O’nu (s.a.v) öven övmüş zaten. Süleyman Çelebi’nin deyişiyle O’nun adını, “Yerlerin ve göklerin, zamanın ve mekânın sahibi olan Allah kendi adını O’nun adını birlikte yazmış:

“Zâtıma mir’ât edindim zâtını / Bile yazdım adım ile adını”

” Peygamberimizin güzelliğini, yüceliğini gönlü açık, kalp gözü gören Yunus, Mevlânâ, Bestami, Fuzuli gibi erenlerin mısralarından, sözlerinden ve davranışlarından çözmek daha kolay. Onların söylediği sözleri söylemek için, mutlaka büyük bir sevgiyi, muhteşem bir güzelliği yaşamak ve yakalamak gerekir.

Geçenlerde Ahmet Özhan, televizyonda manevî sevgiden, platonik aşktan bahsederken şöyle diyordu: “Ben inanıyorum ki Yunus Üstadımız, Mevlânâ Pirimiz; bu güzel ve erişilmez mısraları, bizim göremediğimiz ve onların da gördükleri zaman hayretler içinde kalarak, saatlerce kendilerinden geçmiş bir halde seyrettikleri manevî bir sahnenin ışıklarının tesiriyle yazıyorlardı…” Bizim gibi şairliğe özenenler bilir ki, bu çok doğru bir sözdür. (Çünkü ben buna bizzat şahidim. Bende en güzel mısralarımı büyük bir üzüntü, büyük bir sevinç, muhteşem bir güzellik, hoş bir manzara gördüğüm zaman yazmışımdır. Buna rağmen, bizim şiirlerimiz o büyük üstatların........

© Habername