Bu bayram biraz “eski ramazanlar” tadında bir bayram olsun.

Sizi çocukluğumun bayramlarına götüreyim.

Bilemem nedendir ama insan özlüyor eski bayramları.

Kim bilir belki de çocukluğumuzu özlüyoruzdur.

O zamanlar, ister Ramazanın, ister de Kurbanın bayramı olsun, bizim bayramlar, çocukluğumuzun üstüne serpilmiş ve kokusu ömür boyu hiç bitmeyen demet demet çiçekler, rengârenk güller gibidir. Onları hiç unutamayız. Uzayıp giden yolların değil, içimize kıvrılıp yatan umutlarımızın tomurcuklarına başını dayayarak büyürdü ve büyütürdü bizi, bizim bayramlarımız. Bizimkiler; bazen bir yağmur damlasında, bazen bir kar tanesinde, bazen da çam kokuları ile gelen rüzgârların kanatlarında bile deryalarsan, sevgiler, mutluluklar barındırırdı yüreğinde. Bayram yıkar, arındırırdı bizi. Bayram huzur verir, sevinç katardı hayatımıza. Bayram barıştırır, binimizi bir yapardı, birlik yapardı. Bayrama doyardık biz. Bayrama büyüklerimizin elini öper, bayrama çocukluğumuzun da saflığını katar dağıtırdık bütün yeryüzüne. Bizde bayram, yaşayan bir şeydi. Bayramın elleri, ellerimizden tutar Camiilere götürürdü bizi, gözleri sevgiyle ışıldayarak bakardı göz bebeklerimizin tâ içine. Kulakları, içimizden geçen fısıltılarımızı duyar, hayalini kurduğumuz yeni giysiler taşırdı yastıklarımızın altına. Şimdiki bayramlar savuruyor. Bizim bayramlar insanları topluyordu bir araya. Bayramlık giysilerimizi, gıcır gıcır parıldayan trabzon lastiği ayakkabılarımızı arefe gecesinden koyardık yastıklarımızın altına. Annem; uçsuz, bucaksız masmavi gökyüzündeki bir güneş gibi parıldamaya başlardı bayramın birkaç gün evvelinden. Pilavlık bulgurlar ayıklanırdı, kaz etleri dilinir, parçalanır, patatesler derin toprak kuyulardan çıkarılırdı. Çocuklar çimdirilir, başında eriyen sabun köpüklerinin acısı vız gelirdi onlara. Şimdiki çocuklar bilmez. Biz çocuklar bayramlarımızı, Serenlerin kaidelerine uturmuş, karayı gözetleyen gemi maymunları gibi özlemle ve hasretle beklerdik. Bütün köyümüz, her bayram sabahında, babamın selaları ve sabah namazı ezanı ile uyanırdı. Babam, sabah ezanlarını kış aylarında toprak damlı evimizin damının üstünde okurdu. Camiye gitmek ciddi bir meseleydi çünkü, yollar karla kaplı olurdu. Diğer mevsimlerde minaresiz Camiin damının........

© Haber7