Canım kadın…

Bugün sana anne kimliğine, yargılamadan, suçlamadan sesleniyorum.
Çünkü annelik kusursuzluk değil; fark edebilme cesaretidir.

Bir çocuk annesinin öfkesini anlayamaz.
Neden bağırıldığını, neden yüzünün asıldığını, neden sesin sertleştiğini çözemez.
O küçük kalp tek bir yere varır:
“Ben yanlış yaptım.”

Oysa çoğu zaman gerçek şudur:
Anne, çocuğa kızmaz.
Anne hayata kızar.
Yorgunluğuna, yalnızlığına, görülmemişliğine, bastırdığı öfkesine kızar.
Ama hedefte çocuk vardır.

Çocuk bunu ayırt edemez canım kadın.
O yüzden senin her yükselen sesini, her sert bakışını, her sabırsızlığını
kendi varlığına yazar.

“Demek ki ben sorunluyum.”
“Demek ki hata yapmamalıyım.”
“Demek ki susmalıyım.”

Ve bu inançlar büyür.
Özgüvene, ilişkilere, hayata taşınır.
Hata........

© Haber Ege