Canım kadın…
Hepimiz bir yerlerde, bir şekilde görünmez bir kafesin içinde doğduk aslında.

Ailemiz, toplum, gelenekler, korkular, suçluluklar, “kız çocuğu böyle olmaz”, “fazla isteme”, “fazla gülme”, “fazla hayal kurma” diyen sesler…
Hepsi yıllarca tel tel örülen bir kafes gibi çevremizi sardı.

Ve biz o kafesin içinde yaşarken, özgürlüğü bir tehlike sandık.
Kendi kanatlarımızı açmayı ayıp zannettik.
Bir adım ileri atmayı haddimiz değil diye öğrendik.

Çünkü kafeste büyüyen kuş, gökyüzünü hiç görmediği için…
Uçmanın bir ihtimal değil, bir “hata” olduğunu düşünür.

Sen de bazen böyle hissetmedin mi canım kadın?
Kendi gücünü ortaya koyarken bir suçluluk,
Kendi yolunu seçerken bir korku,
Mutlu olurken bile “buna hakkım var mı?” diye içinden geçen bir ses…

O ses senin sesin değildi.
Sana öğretilmişti.

Oysa........

© Haber Ege