Κάθε φορά που βγαίνω στον πηγαιμό για το final-4, μιλάμε πλέον για τρεισήμισυ γεμάτες δεκαετίες και για 28 1 τουρνουά, θυμάμαι πάντοτε τη Γάνδη. Το σωτήριον έτος ήταν 1988, τα καραβάνια των Ελλήνων ξεκινούσαν από τη Θεσσαλονίκη αλλά και από όλες τις πέριξ του Βελγίου χώρες, ένας ταξιδιωτικός πράκτορας που υποσχέθηκε εισιτήρια χωρίς να τα έχει πασαλείφθηκε με πίσσα και πούπουλα και εγώ ήμουν απεσταλμένος της πάλαι ποτε κραταιάς Απογευματινής, μίας εφημερίδας που μου έδωσε 30.000 δραχμές και με πρόσταξε να κάνω ό,τι καταλάβαινα.

Σημερινά 90 ευρώ, για να αγοράσω αεροπορικό εισιτήριο, να κλείσω δωμάτιο για τέσσερις νύχτες, να μετακινηθώ, να φάω, να πιω και νηστικός να κοιμηθώ. «Αυτό που καταλάβαινα» ήταν ότι δεν έπρεπε να το χάσω με τίποτε το ταξίδι. Η εκστρατεία ξεκίνησε με γενναιόδωρη χορηγία από το πορτοφόλι του πτέραρχου -που ευτυχώς συμφώνησε μαζί μου- και ολοκληρώθηκε με ένα δυσοίωνο οδοιπορικό μέσα στα δάση της Φλάνδρας, στους σκοτεινούς χωματόδρομους με τις λεύκες χωρίς φυσικά GPS, αναζητώντας το διαβόητο ξενοδοχείο που είχε στον θυρεό του μία μαύρη γάτα.

Το νοικιάρικο αυτοκίνητο οδηγούσε ο μπαρουτοκαπνισμένος Τάκης Ευσταθίου από το Έθνος, προσωπικός φίλος του Γιάννη Ιωαννίδη, ενώ στη θέση του συνοδηγού καθόταν ο Χρήστος Μότσιας, ένας μποέμ συνάδελφος που διάβαζε ποίηση και έγραφε βιβλία για τις γαστριμαργικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων. Ο μακαριστός Ιωαννίδης έφυγε για έναν καλύτερο κόσμο τον περασμένο Οκτώβριο και βρήκε τον Μότσια να περιμένει εκεί, από χρόνια. «Πού είσαι ρε Γιάννη, σε περίμενα να πάμε σινεμαδάκι…».

Ήταν η πρώτη, από τις πάμπολλες φορές, που άκουσα ένα από τα θρυλικά ολονύχτια ρεσιτάλ του Ιωαννίδη. Αργότερα ξεθάρρεψα και έφευγα για ύπνο με την πρώτη υποψία εκφυλισμού της «συζήτησης» σε παραλήρημα (π.χ. στη Λιμόζ, όταν ο «ξανθός» και οι συν αυτώ διέρρηξαν το μπαρ του ξενοδοχείου Νοβοτέλ γύρω στις 3 το πρωί), αλλά τότε, στο Ομπέρζ Ντυ Πεσέρ της Γάνδης, ήμουν όλος αυτιά και γουρλωμένα μάτια, ένα μειράκιο 21........

© gazzetta