Η πορεία της εθνικής ομάδας υπό τις οδηγίες του Γκουστάβο Πογιέτ αντικειμενικά πρέπει να χαρακτηριστεί «θετική». Η άλλη άποψη λέει ότι «πόσο χειρότερα μπορούσε να πάει;» αλλά στον αθλητισμό υπάρχει πάντα και χειρότερα, ειδικά όταν μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει την «οχύρωση» που απολαμβάνει ένας σύλλογος, του ιδίου μεγέθους. Οι χρυσές εποχές του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είχαν περάσει προ πολλού, όταν ανέλαβε ο Ουρουγουανός τεχνικός και μετά την καλή εικόνα απέναντι στην τρίτη κατηγορία του Nations League, η πορεία στα προκριματικά του Euro έδειξαν πως μόνο ένα μέρος από την καλή εικόνα της εθνικής έχει επιστρέψει. Ας πούμε ότι έχει βρεθεί μια ισορροπία, ώστε αυτή να βρίσκεται εκεί που της αρμόζει με βάση το αποτέλεσμα που βγάζει η συνταγή που έχει μέσα αρκετό ταλέντο, σημαντική επιθυμία (όχι πάντα και όχι από όλους) και εξαιρετική αναξιοπιστία όσον αφορά αυτό που ονομάζεται «ελληνικό ποδόσφαιρο». Ανάμεσα στη δεύτερη και τρίτη «ταχύτητα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δηλαδή, με την ελπίδα για ένα ξεπέταγμα στην τελική φάση ενός τουρνουά (όπου πολλά γίνονται).

Όταν είσαι σε κατάσταση μερικής αποσύνθεσης είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος σοβαρός επαγγελματίας που θα σε κάνει να σταθείς στα πόδια σου υγιής και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα (λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων μπροστά σου). Δεν ήταν εύκολο να βρει την ιδανική λύση η ΕΠΟ πριν καταλήξει στον Ουρουγουανό, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι όλοι όσοι έψαχναν ήταν οι κατάλληλοι για........

© gazzetta