"Bir çocuğun kaderini, elindeki direksiyonu kimin tuttuğu belirler."

Her anne baba, evladını sever. Onun mutlu, güçlü ve başarılı bir birey olmasını ister.
Ama bazen farkında olmadan büyük bir yanılgıya düşeriz:
Kendi seçimlerimizi, gerçekleşmemiş hayallerimizi, hatta eksik yanlarımızı çocuklarımızda yaşatmaya çalışırız.
Oysa bu, sevgiyle karışmış bir bencilliktir.

Bir arabayı düşünün… Direksiyonda siz varsınız ama yanınızdakiler sürekli müdahale ediyor:
“Sağa dön!”, “Yavaşla!”, “Dur!”
Bir süre sonra direksiyon sizin elinizde olsa da, artık sürücü siz değilsinizdir.
İşte birçok anne baba da çocuklarına farkında olmadan bunu yapıyor.
Yönü onlar belirliyor, hızı onlar ayarlıyor, dur işaretini onlar gösteriyor.
Sonuçta, kendi kararlarını alamayan, sürekli onay arayan bireyler yetişiyor.

Oysa bir çocuğa yapılabilecek en güzel şey, ona inanmak ve doğruyu yanlıştan ayırmayı öğretmektir.
Sonrasında ise onun seçimlerini anlamak, yanında durmak gerekir.
Ceza vermek, anlamamak ya da her şeye müdahale etmek…
Bunlar, bir çocuğa verilebilecek en büyük zararlardır.

Bir çocuğa yaşam kurmak yerine, kendi yaşamının mimarı olmasına izin vermek gerekir.
Ancak o zaman hayat, onun için........

© Gazete İpekyol