Toplumların en büyük ortak sorunu bireylerine ilerleyici anlayışı dayatıyor olmaları. Bir iki jenerasyon öncesinden başlayarak hep öyleydi. Okulda, sokakta, evde, pastanede, sinemada; her yerde hep aynı coşkuyla ışıklı bir gelecek hayal etti insanoğlu. Sadece bizim ülkemizde değil, tüm dünya genelinde böyleydi, “Dünya daha yaşanası bir yer olacaktı.” Tüm insanlık kalıbımızı basacak kadar iknaydık buna. Zannımca üretimi elinde bulunduranların bize yeni yeni ürünlerini satabilmek için biraz da şişirdiği bir fikirdi. Zira janjanlı reklamlarıyla aslında hiç ihtiyacımız olmayan ürünleri bize nasıl satacaklardı? Her şey zirveye doğru gidiyor hissi verirken biz onları (çoğu ana ihtiyaçlarımızın dışında) almayıp bu mutluluktan mahrum mu kalsaydık?
Bu balonun “Fosss!” diye söndüğünü şimdilerde görüyoruz. Herkeste bir çıldırmışlık hali. Psikoloji ve sosyoloji kendisini öyle geri çekti ki alanı boş bulanlar kendilerine yeni yeni bilim dalları uydurmaya başladılar. Havalı bir isimle sonuna “danışmanı” veya “koçu” ifadesini ekledin mi tamamdır. Yahut her şeyin “terapisini” uydur gitsin, öyle ki işi renklere kadar götür. Hatta becerini daha bir sergilemek istiyorsan “kuantum” diye de başlayabilirsin söze. Tabi gerçek bilim dallarında eğitim almış ve bu isimle bir şeyler yapmış olanlar beni affetsinler; onlara saygım sonsuz, önlerinde yerlere kadar hiç üşenmeden eğilirim. Düşünür olup sadece........

© Gazete Gerçek