Boğazımıza kadar sanallığın ve sahteliğin içine gömüldük, gerçekliğin kapılarını tekrar ardına kadar açmak zorundayız. Bir gün gördüğümüz rüyaları gerçek sanacak kadar hayattan kopacağız diye endişeleniyorum. Yalanlara alışmış bir zihin en küçük bir sorunla karşılaşınca başkalarının elleriyle yaratılmış bir diyara rahatlıkla göç edebilir. Bunca yapaylığın içinde bir süre sonra biz hayal olacağız ki bazılarımız avatarlarını oluşturarak daha şimdiden böyle bir evrene adımını attı bile. “Gerçeklerden uzaklaşırsak sorunlarımızdan da kurtuluruz.” kafasına mı girdik nedir? Gittiğimiz yol yol değil zannımca, ilerisini düşünemiyorum. Gerçek dünyaya yabancılaştıkça yabancılaşıyoruz.

Gerçeğin peşinde olan ve bize göstermeye çalışan bir avuç insan kaldı sadece. Onlara da yapmadığımızı bırakmıyoruz. Bize tüm olan biteni katıksız anlatamadıkları için bazen süslüyor, bazen de uygun zamanımızı kollayıp alıştıra alıştıra, dirhem dirhem söylemek zorunda kalıyorlar. (Sonuçta komplocu diye linç yemek de var.) Oysa gerçeği görmek ve gerçekçi olmak hepimizin sorumluluğunda olan bir şey. Gerçeğin aleyhindeki zihin bulandıran yalanlara ve göz boyamalara karşı zihnimizi hep tetikte tutmak zorundayız. “Toprak üzerinde gördüğümüz her şey, her durum gerçeğin yarısıdır aslında” diyor bir kitabında İsabel Allende. Nasıl oluyor da gerçeğin yarısına sahip olabiliyoruz? İki şekilde: Birincisi biraz kişisel, bizim gerçeklik algımız kişisel........

© Gazete Gerçek