Sabah uyanıyoruz, henüz aynada yüzümüzü görmeden başka yüzler arıyoruz kendimize. Varlığımızı unutup başkalarının hayatlarına odaklanabilmek için can atıyoruz. Bundan daha da kötüsü atalet halinde oturup etrafımızdaki hayatın hareketlenmesini umarak tek ve biricik ömrümüz gözlerimizin önünden akıp geçerken başkalarının yarattığı akıntıya kapılmayı bekliyoruz. Allahtan zaman hırsızları elimize teknolojik oyuncaklar yerleştirdiler de “Bu televizyonda da hiç doğru dürüst program kalmadı.” diye sıkılmaktan kurtulduk.
Edilgenlikte öylesine zirveye ulaştık ki; eskiden kimdik, hangi limana ulaşmak istiyorduk, heyecanlarımız ve hayallerimiz var mıydı, unuttuk gitti. Ruhumuzu boşalttık ve bize bahşedilen zaman “can sıkıntısıyla tüketilmesi gereken bir süreç” haline geldi. Mutsuzluğa yuvarlandıkça yuvarlanıyoruz. Çoğu koşulun bizim aleyhimize çalışması bize iyice normal gelmeye başladı. Bazen yokluk yapışıyor yakamıza, bazen işsizlik, bazen çaresizlik, bazen de amansız bir hastalık. Çoğu üst üste geliyor; ama bizde en küçük bir kıpırtı bile yok. Acı üstüne acı derken, çareyi gözlerimizi kendimizden başka yerlere çevirmekte buluyoruz.
Bu da bizi sürüklemek isteyenlerin işine geliyor doğrusu. Tam da onların istediği tipte bir insan profili: “Kendinden kaçan, tüm vaatlere açık.” Vaatleri gözlerimizin önünde sallayarak bizi istedikleri yere rahatlıkla götürebilirler. Olmayana kolaylıkla ikna edebilirler. Çünkü ilerlemek istediği bir yolu, programı, hayalleri, planları olmayan insanları........

© Gazete Gerçek