Hepimiz yorgunuz. Kendimizi eve atıyoruz, çabucak pişecek ne varsa ocağa koyuyoruz ya da dışarda yiyoruz, sonra televizyonun, ekranın karşısına geçiyoruz ve bir süre sonra da uyuyakalıyoruz.

Yol yorgunuyuz: Büyük şehirlerde işe gitmek için erkenden kalkmak, birkaç araç değiştirmek, trafiğe ve araçlardaki insanlara maruz kalmak yoruyor bizi. Acelesi olanlar, itip kakanlar, yüksek sesle konuşanlar, bozuk kulaklıktan hepimize müzik dinletenler, trafikte makas atanlar, aniden durup aniden kalkan şöförler yoruyor. Düzeltemeyeceğimiz durumların, müdahale edemeyeceğimiz insanların, değiştiremeyeceğimiz bir düzenin yorgunuyuz.

Çalışmaktan yorgunuz. Aynı anda birden fazla iş yapmaktan, oluşturulmasına dahil olamadığımız kurallara uymak zorunda kalmaktan, mobbingten, işsizlik korkusundan, geçim derdinden yorgunuz.

Siyasetten yorgunuz; sürekli nefret üreten, bağırıp çağırınca daha sahici ve güçlü olduğunu sanan, yüzümüze baka baka yalan söyleyen, memleketin hiçbir sorununu gerçekten dert etmediğini bal gibi bildiğimiz ama değiştiremediğimiz siyasetçiler yoruyor bizi.

Kaygılanmaktan da yorgunuz; Türkiye İran mı olacak, irtica mı gelecek, bu seçim de mi kaybedilecek, neoliberalizm memleketin iliklerine mi işleyecek, emperyalistler yeni bir savaş mı çıkartacak, küresel ısınma dünyayı çöle mi çevirecek, çocuklarımız içecek su bile bulamayacak mı, işsiz mi kalacağız, emekli olursak geçinebilecek miyiz?

Dayanışamadığımız, destek olamadığımız insanların dertlerine seyirci kalmaktan yorgunuz. Durakta dolmuş beklerken SMA’lı bir çocuğun annesinin yalvarışlarını dinlemekten, metroda dilenen bir çocuğa yüzümüzü çevirmek zorunda kalmaktan, ayakta zor duran bir yaşlıdan mendil almaktan…

Kürt sorunu, kadın cinayetleri, çocuk istismarları, iş cinayetleri…

Hani hep “evrene yanlış mesaj verme” denir ya, sanki tam tersi oluyor: “Evren bize sürekli yanlış mesaj veriyor!”

Hepimiz sürekli şikayet eden, hiç bir şeyden hoşnut olmayan umutsuz insanlara dönüştük. Yapacak bir şey yok, bu ülke düzelmez, bu dünyaya çocuk getirilmez, zateh dünyanın en kötü dönemine de biz denk geldik.

Öyle görünüyor ki bir şey yapamamaktan da yorgunuz, bir şey yapıp sonuç alamamaktan da…

Ama asıl örgütsüzlükten yorgunuz. Sendikalaşamıyoruz, siyasi partilere inanmıyoruz, mahalle örgütlerinde boşa kürek çekiyormuşuz gibi geliyor, derneklerin yetkileri sınırlı. Bir araya gelip pekala çözebileceğimiz sorunları tekrar tekrar yaşamaktan yoruluyoruz. Örgütlülüğe inanan insan sayısı giderek azalıyor. Çoğu örgüt üç-beş kişinin inadı üzerinden hayat buluyor. Bunda elbette örgütlerin de payı var. Katılımcılığı beceremeyen, yöneticilerin kendi çıkarları için bazen daralttığı, değişen dünyaya uyum sağlayamayan örgütler siyaset için atlama tahtası oluyor ya da az sayıda insanın kendi iktidarını kurduğu yapılara dönüşüyor. Ama bizim kolaycılığımız da bütün bunları kolaylaştırmıyor mu? Bir kaç kahraman belledik, her yıldönümünde coşkuyla anıyoruz. Onlar mezarından çıkıp gelse diye dua edenlerimiz bile var. Peki........

© Gazete Duvar