İnsanoğlunun dünyaya mutlu olmak için geldiğini söyleyecek kadar büyük bir iddiayı ortaya atamam. Fakat insanoğlunun dünyada asgari mutluluğa erişmesi gerektiğini hep belirtirim. Nitekim beynimiz itidal üzere çalışmaktadır. Her şeyi orta yollu bir şekilde halletmek onun en büyük meziyetidir. Bu meziyetin onda oluşu iddialı atıfları, en azından benim nazarımda, egale etmektedir. Çünkü işgal her zaman itidal karşıtı olarak karşımıza çıkacak, itidalin bütün mevzilerini fethetmeye çalışacaktır. İşgal emperyalisttir. İşgal tartı düşmanıdır.

Emperyalizmin bu liberal tavrı (Bırakınız yapsınlar, bırakınız geçsinler) insanlığın özgürlük tasavvurunu nefsi doymaz bir alana doğru çekmektedir.

Bugün yapılan özgürlük tanımı ile milenyum öncesi yapılan özgürlük tanımı arasında büyük farklar yakalıyoruz. Yine 19. Yüzyıl ve 20. Yüzyıl tanımları arasında da muazzam farklar olduğu bilinmelidir.

Tanımların zihin dünyamızda şekillendireceği fenomenler ise sınırsız varyasyonlar üretiyor. Bu varyant fazlalılığı gün geçtikçe daha fetişist bir hâl almakta. Bu fetişlerin özgürlük kavramı üzerinden hayatı geçiriliyor olması ise devletin gücünü günden güne eritmeye devam etmektedir.

Güçsüz devletlerin oluşuyor olması, ki bu noktada mevcut oluşumu küresel emperyalizmin destekliyor olması, insanlar üzerindeki kontrol mekanizmasını minimum seviyeye düşürmüştür. Minimalize edilen güç daha büyük bir oluşum tarafından elde edilmekte ve McDonaldlaşma dediğimiz uluslararası probleme tekabül etmektedir. Doğal olarak bu problem kendi yasalarını ortaya koyup insan zihninde zaten oluşturmuş olduğu mevcut özgürlük fetişlerini harekete geçirmektedir.

Kolluk kuvvetlerinin bile müdahale edemediği ve Anadolu insanı için çok uç noktalarda seyreden özgürlük, tanım itibariyle çürümüştür. Bu çürümeye alkış tutan güruh geleceğin ne getireceği noktasında bilinçsiz bir halde bulunmaktadır. İtidal insanlık tarafından küfre uğramış, üzeri örtülmüş ve hatta unutulmaya yüz tutmuştur. İtidal noktasında varılacak sonuç bundan öteye gidememektedir.