Yağmuru hep sevmişimdir. Hüzünlenmeyi sevdiğimden olsa gerek.. İşte tam şu an, kahvemi içerken cama vuran damlalara, Zeki Müren’in pikaptan yükselen sesi eşlik ediyor. “Ayrılık ateşten bir ok” diyor. Plak çizilmiş olacak ki ‘unut diye haber salmış’ da takılıp kalıyor. Hep aynı cümle; “Unut diye haber salmış.”

Yağmur şiddetini arttırırken düşünüyorum. Sahi unutmak mümkün mü? İnsan kelimesi “nisyan” dan gelir, unutmak demektir. Yaratılışımız unutmaya bu kadar endeksliyken, geldiğimiz yeri unutmuş dünyanın düzenine ayak uydurmuştuk.

En yakınlarımızı kara toprağa versek de işte o unutmaktan gelen bir yaratılış gerçeğiyle yeniden hayata tutunmuyor muyduk? Ama o yaratılışta bizi esir alan, tabiri caizse bazı şeytani duygularımızda yok değildi. Bize yapılan haksızlıkları mesela, asla unutmuyorduk. Bazı kırgınlıklarımız asla geçmiyordu. Unutamıyorduk... Affetmenin vereceği o iç huzurunun farkındaydık aslında. Ama yine de unutmamayı, o kinle yaşamayı seçiyorduk. Öyle ki bazen küçük savunmasız bir hayvana bile nefret ve öç alma duygusuyla yaklaşabiliyorduk.. Tüm bunlardan bağımsız, bizi geçmişimizde etkileyen derin yaralarımızı da unutamıyorduk. Bazen en derin özlemler içimizi yakarken unutamamanın girdabında sıkışıp kalıyorduk. Geçmişteki sevgiliye duyulan özlem gibi... Hiç zaman geçmemiş gibi, aynı sıcaklıkta yüreğimizi yakıp yıkmıyor muydu? Ya o hep geçmişi yad ederken eskinin tadı kalmadı deyişlerimiz. Eski dostlukları, akrabalık bağlarını, o küçücük odalarda yanan sobanın ateşindeki aile sıcaklığını... Tüm bunları hep özlüyor ve unutamıyorduk. Çayın tadı bile bir başkaydı deyip geçmişe özlem ve hasret duyuşumuz hep bundan değil mi? Sözün özü, evet sevgili Sanat Güneşimiz, o her ne kadar “Unut diye haber salmış” olsun biz insanoğlu her ne kadar -nisyan- dan da gelsek; kalpte sızı bırakanı, özlemlerimizi, sevgimizi, kırgınlıklarımızı unutamayız!

Yağmurda dinmiş oysa ki! O halde hayatın bu acımasız akışına unutmuş gibi unutmadan devam…