Başı rahmet, ortası mağfiret, sonu cehennemden kurtuluş olan mübarek Ramazan ayı hoş geldin gönlümüze, sofralarımıza ve bedenimize… Ramazan denilince içimi tarifsiz bir mutluluk kaplar. Bu sevincin kaynağı ramazan ayının farkına vararak geçirdiğim çocukluk yıllarım olsa gerek. İftar ve sahur vakitlerinde duyduğum huzurun tarifi yok. Her daim okunan Ezan-ı Muhammedi bile iftar ve sahur vakitlerinde sanki ayrı bir huşu içinde okunur. Ramazan denilince iftar vakti atılan top sesleri ve sahur vaktinin habercisi ramazan davulcusunun söylediği güzel maniler gelir aklıma. Ne kadar güzel bir dine ve kültüre sahip olduğumuzu bana düşündürür. İftar vakti ağza konulan ilk lokma ve içilen suyun muhteşem tadı hiçbir yemekte yoktur. Şükran hislerimi coştururken; yoksulların, çaresizlerin halinden anlamanın esenliğini yaşarım.

Geçmişe dair hatırladığım sahurlar bugünüme adeta sevinç olur. Annem tarafından uyandırıldığım gecenin semavi vakitlerinde evin canlı yaşayan o hali benim için çok özel anlardı. Televizyon açılmış, sofra kurulmuş olurdu. Gecenin o vakti hazırlanmış mükellef bir sofraya oturmak ve tüm aile bireylerini sofranın çevresinde görmek paha biçilemezdi. Her Ramazan ayı muhakkak izlediğimiz; Çağrı filmi, Ahmet Özhan’ın başrolünü oynadığı Hafız Yusuf Efendi dizisi, Aydan Şenerli Çalıkuşu Ramazan ayına özgü bir ritüel gibi değil miydi?

İlk oruç tuttuğum zamanları hatırlamak ise hiç zor olmaz. Oruç........

© Fırat Gazetesi