Geçen hafta imarın sınıfsallığını açmaya çalışmış ve kısaca şöyle demiştim;

Türkiye’de son 20 yıldır artan oranda uygulanagelen mülkiyet ve sermaye birikimi odaklı imar mevzuatının dayandığı kentleşme politikası özetle şudur; insanı-hayvanı-doğayı zorla yerinden etmek, sömürgeleştirmek, tüketmek, ekosistemi tahrip etmek, bunlarla beraber imar affı/barışı ilan ederek yurttaşı suça teşvik etmek, sisteme tabi kılmak.

İmar faaliyetlerinin sistemi besleyen bu sınıfsallığı karşısında imar hakkı talep etmek, politik olarak aynı çukura düşmek oluyor. Oysa ki, gündelik hayat praksisi içinden, yurttaşlık/tür/patriyarkal vd. yapısal sorunları ortadan kaldıracak şekilde güç ilişkilerini değiştirmeyi hedefleyerek, kenti ve kendimizi, başka bir dünya yolunda, yeniden kurmayı tahayyül etmek, radikal bir kentleşme politikasını zorunlu kılıyor. Bu nedenle, hakkı bir yaratım olarak ele alıp mevcut paradigmadan çıkmak gerekiyor.

Kentleşmede sınıfsallık elbette sadece imar ile sınırlı değil. Yukarıdaki kent hakkı yaratımı bağlamında, kamusal, kültürel vb. ortak değerlerimiz de yeniden ele alınmayı gerektiriyor. Zira bunlar da aynı imar gibi, çelişki ve çatışma yaratan unsurlar. Kültürel değerlerin korunması, yaşatılması kimin lehine, nasıl sağlanıyor, kararları kimler veriyor, bunlar ne kadar tartışmaya açılıyor, hatta daha da öncesi bir yapıya/alana kültürel değeri kim, nasıl atıyor gibi soruların çoğaltılması, üzerine açık tartışma ortamları üretilmesi lazım.

Canlılar kadar, canlıların ürettiği değerlerin de tarumar edildiği gibi bir sistemde BM’den AB’ye üretilmiş birtakım kabullerle ilerlemek köklü bir değişim yaratmıyorsa, sistem içi onarımlar nafile ise, her olgu üzerinden konuyu yeniden sorunsallaştırmak elzem.

Ben de bu düşünceyle Haydarpaşa Garı örneğini yeniden açmak istiyorum.

Haydarpaşa Dayanışması’nın, yazının görselinde de yer alan şu........

© Evrensel