Üzerinden çok geçmedi. Seçmenin önemli bölümünde ciddi bir kırgınlık, küskünlük yaratan genel seçimlerin üzerinden.

Erdoğan da başta rahat gözüküyordu; muhalefetin mayıs seçimlerinden sonra yaşadığı bölünme ve moral eksikliğine güvenerek.

Renksiz, siyasetsiz seçim kampanyalarıyla çok heyecansız bir seçim süreci yaşandı.

Peki ne oldu da büyük bir dalga yaşandı? Çok heybetli gözüken Saray rejimi ağır bir tokat aldı?

***

Cevaplardan önce araya girip bir hatırlatma yapalım.

Genel seçim sonuçları, faşizme doğru dümen kırmış iktidarın eline güçlendirse de, Cumhur İttifakı için temeli sağlam olmayan bir zaferdi*.

Erdoğan daha o günden farkındaydı.

Hiç de kapsayıcı olmayan bir balkon konuşması yapması bundandı; sert bir üslup kullandı ve politikalarının sertleşerek süreceği mesajını verdi.

‘Ekonomik’ ve ‘siyasi’ problemler derinleşmiş durumdaydı… Ve yönetebilmek için şiddete ve ekonomik baskıya çok daha fazla başvurmak zorundaydı.

Şimdi bu gerçekler tüm çıplaklığıyla karşımızda.

Seçmen bu seçimde, yüzde 85 ile diyordu ki ‘en önemli sorun ekonomi’.

Emeklilerin durumu her türlü yerel yönetim projesinden önce geliyordu. Buna dayanarak “emeklilerin desteğini ya da tepkisini arkasına alan kazanacak” tespitleri yapılıyordu.

Üstelik ekonomi güven endeksi de düşüyordu.

Bugüne kadar ki veriler gösteriyordu ki… Yerel seçimlere 80’in altında tüketici güveni ile girilmesi iktidara kaybettiriyor.

Nitekim endeks 80’in altındaydı; çanlar iktidar için çalıyordu!

Geçen seferde........

© Evrensel