Evet, itiraf ediyorum…

Hayatın koşuşturmacası içinde, insanlara güvenmenin iyi bir şey olduğunu sanarak hata yaptım.

Kalbimi açık tutmanın erdem olduğunu düşünerek, herkesin aynı samimiyeti taşıdığına inanarak hata yaptım.

Evet…

“Bu adam vatanını, milletini seviyor. Elbette doğru insandır.” diyerek yanıldım.

Bir insanın ülkesine duyduğu sevginin, iyi niyetinin ve karakterinin garantisi olduğunu sandım.

Öyle değilmiş…

Evet…

“Bu benim hemşehrim, yabancı değil.” diyerek hata yaptım.

Aynı toprağın kokusunu içimize çekmiş olmak, aynı pınardan su içmiş olmak, aynı göğün altında büyümüş olmak…

Sandım ki bunlar güvenmek için yeter.

Değilmiş…

Evet…

“Bu adam dini bütün, namazında niyazında… Kötülük yapmaz.” diye düşündüm.

Dışarıdan görünenin, içerideki niyetin aynası olduğuna inandım.

Hâlbuki vicdan; şekillerde değil, kalplerdeymiş.

İbadetin görüntüsü ile insanlığın özü aynı şey değilmiş.

Evet…

“Atatürkçü biri, bu insana güvenilir.” diyerek hata yaptım.

Bir insanın üzerine giydiği ideolojiyi, karakteriyle karıştırdım.

Meğer fikirler değil, o fikri taşıyan kalbin temizliğiymiş asıl olan.

Evet, dindar dediklerime güvenerek hata yaptım.

Evet, ülkesini sevdiğini söyleyenlere güvenerek hata yaptım.

Evet, hemşehrilerim dediğim insanlara güvenerek hata yaptım.

Ve evet…

İtiraf ediyorum; insanların mensubiyetine, kimliğine, memleketine, bağlı olduğu gruplara, siyasi görüşlerine, dini kimliklerine göre hüküm vererek hata yaptım.

Çünkü insanı insan yapan; üzerinde taşıdığı etiketler değil, karakteridir.

Aslolan;

Nereli olduğu değil, kalbinin nereye baktığıymış…

Hangi görüşü savunduğu değil, hangi değeri yaşadığıymış…

Hangi dine mensup olduğu değil, hangi ahlakla........

© Enpolitik