Yazarlık serisinin ilk yazısında yazarlığın dış hatlarını, oluşum süreçlerini ve yaşantı içerisinde konumlandığı yeri konuşmuştuk. Konuşmuştuk diyorum çünkü yazıyı araya mesafelerin girdiği uzun soluklu bir sohbet olarak görüyorum. Biri bir şey yazıyor, bir diğeri okuyor ve yazı zihninde bir iz bırakıyor, o iz zamanla başka bir şeye dönüşüyor ve belki bir sohbetin içinde başka bir dinleyiciye ulaşıyor. Yazı ulaştığı her kişide başka bir şeye dönüşüyor çünkü içine düştüğü zihnin toprağına, o kişiye özel bir kodla, bilinmez bir tohum olarak ekiliyor. İşte bugün yazının başkalaşım sanatını ve zihnimizin içindeki bahçeleri konuşacağız. Öyleyse başlayalım.

Geçenlerde yazar George R.R. Martin’e ait bir söze rastladım: “Bence iki tip yazar vardır: Mimarlar, bir mimarın ev inşa etmesi gibi, her şeyi önceden planlarlar. Evde kaç oda olacağını, yapının nasıl bir çatıya sahip olacağını, kabloların nereden çekileceğini, ne tür su tesisatı olacağını bilirler. İnşaata tek çivi çakmadan evvel her şeyin tasarımını ve planını yapmışlardır. Bahçıvanlar ise bir çukur kazar, içine bir tohum atar ve onu sularlar. Bunun ne tür bir tohum olduğunu bilseler bile yetişecek bitkinin durumu bir muammadır. Bitkinin gelişimi hava koşullarına ve onun sulamalarına bağlıdır. Ben bir mimardan çok bahçıvanım.”

Bu anlatım içimdeki sözcüklerle ilgili alana öyle güzel yerleşti ki… Yazının ortaya çıkış süreci her zaman kişiye has bir muammadır. İster onlarca kitabı yayımlanmış bir yazar olsun ister içinden geldiği için kalemi eline almış biri olsun, insan yazmaya başladığı an kendilik kodu da işlemeye başlar. İnsan yazı esnasında deşifre olur, dünyanın içerisinde bıraktığı kırık dökük parçalarını bulur, sahip olduğu ve olamadığı tüm kimliklerine kafasının içindeki sözlükte bir yer bulur. Dolayısıyla insanın kendi sözcüklerine ulaştığı o an, disiplinler arası bir mücadeledir. Bu sebeptendir ki yalnızca yazım tekniklerinin öğretildiği yazarlık dersleri yazmaya niyet eden insanın zihin çitlerini kırmıyor, hatta bazen tam tersi bir etkiyle kişiyi yazmaktan uzaklaştırıyor.

Yazı hikâyesinde bahçıvan olmanın ruhuna inanan biri olarak öncelikle kendimizden doğacak akışa ihtiyaç duyduğumuzu düşünüyorum. Yazar önce kendi hikâyesinin onu düğüm düğüm kesen noktalarını saptayacak, sonra kendi sözcüklerini bulacak ve icat ettiği cümlelerle kendisine saplanmış olan her anı yaralarından söküp çıkaracak. Evet yazma eyleminin böyle romantize edilmiş bir tanımı var çünkü bu eylem sanat terapisi çatısı altında işlev gören terapötik parçalardan biri aynı zamanda. Kişi zihnini devreden........

© Edebiyat Burada