Koskoca üç ay geçmiş. Doksan dokuz taneli değil, ninelerin boynundaki dokuz yüz doksan dokuz taneli tesbih gibi dersleri saymakla bitmeyen bir garip medrese gibi.

Yeryüzü yorgun, mahzun, avare.

Melekler “Subhaneke la ilme lena..” zikrinde.

“Dua, dua, eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış...”

Ebu Ubeyde’nin de muhataplarının da dediği gibi, artık alem iki parça.

“Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.”

Bir yanda nefsin elinde esir edilmiş akıl. Öte yanda ruhun ve kalbin terkisinde akıl.

Bir tarafta “büyük hesaplar yapanlar” bir tarafta “büyük hesaptan korkanlar”..

Ah şu hesapçılık..

Basit üç misalle söyleyelim.

Karşınızda bir yangın var. Ve siz hemen bulduğunuz şeyle söndürmeye koşmak yerine oturup “şöyle yaparsam başıma ne gelir, böyle edersem ne gelir?” diye düşünüyorsunuz.

Yine yolda kalmış birisi, arabanıza almanız için el kaldırıyor. Ve siz o anda bir sürü olumsuz örneklerle risk analizi yapıyorsunuz. “Ya bana bir zarar verirse? Filan olaydaki gibi ya adam yüzünden bir belaya uğrarsam..”

Ve bir komşunuz var. Kapısını çalıp bayramını belki tebrik etmeniz icap ediyor, ya da başka bir vesile ile ilgilenmeniz.. Ancak ya yanlış anlarsa, ya ters biriyse, ya şöyle ya böyle diye devam eden kuruntular üretip sormadan geçip gidiyorsunuz.

Ne tuhaf bir insansızlığa yuvarlanıyoruz farkında mısınız?

Düşeni kaldırmadan........

© Doğruhaber