Dünya, 2008’in ötesinde, tarihin derin katmanlarını sarsan bir tektonik kaymayla yeniden şekilleniyor. Atlantik’in dalgaları ile Avrasya’nın uçsuz bozkırları arasında yükselen siyasi duvarlar, her alanı bir strateji cephesine dönüştürdü. Bu yeni “çok kutuplu” çağda Türkiye ne Batı’nın uydu ülkesi ne de Doğu’nun sessiz ortağı olmayı kabul edebilir. Aksine, coğrafyanın yazdığı kaderle, özgün ve bağımsız bir aktör olmak zorundadır.

Fakat burada kritik bir çelişki ortaya çıkıyor: Dış politikada dünyaya kendi senfonisini çalan Türkiye, ekonomide hâlâ tek kanallı bir finansal sisteme bağımlı kalmış durumda. Bu, bir orkestra şefinin elinde tek bir enstrümanla bütün eseri seslendirmeye çalışması gibidir.

Jeopolitik bağımsızlık, ancak ekonomik bağımsızlık ile taçlandırıldığında anlam........

© Dikgazete.com