Suriye denilince aklımıza Hama gelir, modern zamanlarda…

Anadolu’dan Hacca giderken yol üzerinde sakin bir şehir Hama.

Tarih 1982. Zalim Hafız Esed… Katil ve zalim Beşşar’ın babası.

O gün sivil halk katledilir; Hama’da. Hani şehirler; kahramandır, şanlıdır ama Hama şehittir.

Merhum Şair Cahit Zarifoğlu, bu acıyı dile getirir:

“Hama 1982

O sabah ezan sesi gelmedi camimizden

Korktum bütün insanlar, bütün insanlık adına.”

Suriye’de yıllar önce ateşlenen değişim arayışı bugün bambaşka bir eşiğe dayanmış durumda. Devrimin yıl dönümü…

Evet, takvimde sadece bir tarih olabilir; ama o gün artık milyonlarca insanın hayatına kazınmış bir hafızayı, bir arayışı, bir tükenişi ve yeniden ayağa kalkma iradesini temsil ediyor. Türkiye’nin desteği ve Ahmet Şara’nın öncülüğünde; “Yeni Suriye” arayışı da tam burada öne çıkıyor: geçmişin yıkıntılarını unutmadan, geleceğe dair yeni bir söz söylemeye çalışan bir çaba.

Türkiye’nin Suriye’ye dair değerlendirmeleri hiçbir zaman sadece diplomatik bir başlık olmadı; olamazdı da.

Çünkü sınırın ötesinde yaşanan her kırılma, her umut, her göç dalgası bizim mahallerimize, şehirlerimize, hayatlarımıza kadar uzanan bir etki yaratıyor.

Bu nedenle bugün Suriye’de yaşanan dönüşüm yalnızca Suriye’nin kaderi değil; Türkiye’nin geleceğini de yakından ilgilendiren bir imtihan.

Suriye sokaklarında bugün sloganlardan daha yüksek bir ses duyuluyor: sessizlik.

O sessizlikte yorgunluk var, yokluk var, ama en önemlisi tükenmeyen bir umut var. İnsanların gözlerinde “bir gün” diyerek sakladığı kırılgan bir umut…

Ahmet Şara’nın ortaya koyduğu siyasal söylem, işte tam bu duygunun üzerine oturuyor. Uzun çatışma yıllarının ardından “yeni bir başlangıç” yalnızca bir siyasi vaat olarak değil, bir toplumun derin psikolojik ihtiyacı olarak yankı buluyor.

Şara’nın yaklaşımının en dikkat çekici yanı ise güç mücadelesinden çok, yeniden yapılanma ve iç barışın tesisi üzerinde durması.

Türkiye, yıllar boyunca Suriye politikası konusunda zor denklemlerle........

© Dikgazete.com