Kötü bir paragrafla, hatta kötü cümleyle başladığı için yüzüstü bırakılan yazılar/kitaplar mezarlığı yazı aleminde belki de en büyük alanı kaplar.

Geçenlerde Geveze diye bir kitabı karıştırıyordum. Birinci bölümün başlığı şu: “Neden Kendimizle Konuşuruz.”

Bölüme girerken dokuz cümleden oluşan iki paragraf boyunca New York kaldırımlarında ve metrosunda dolanan milyonlarca insanın aklından neler geçtiğini yüzünden anlayamadığımızı anlatıyor. Sıkıntıdan patlıyorsunuz, çünkü bilmedik bir şey yok, ilgi çekici bir şey demiyor, sürükleyici değil.

İkinci paragrafın son cümlesinde var ışık:

“İngiliz antropolog Andrew Irving’in 2010 yılında başladığı ve on dört ay boyunca sürdürdüğü çalışma tam da bunu yaparak yüzden fazla New York’lunun zihnini dinledi.”

Doğrudan bunu söyleyen bir giriş çok daha çekici. Hmm zihin dinlemiş! Nasıl oluyor acaba bu? Ne duymuş dinleyince?

Sonraki paragrafın ilk cümlesi de çekici:

“Irving’in umudu, insan zihnindeki sözel yaşantının en ham haline –daha doğrusu, bunun ses kaydı biçimindeki bir örneğine– ulaşmaksa da çalışmasının başlangıç noktası, ölüm farkındalığıyla nasıl başa çıktığımız sorusuna duyduğu meraktı.”

İşte benim anlamadığım bu: Söyleyecek merak uyandırıcı sözleriniz, anlatacak güzel bir hikayeniz var da niye incir çekirdeğini doldurmayacak lakırdılara ihtiyaç duyuyorsunuz, bir de bunları yazının başına döşüyorsunuz?

Aslına bakarsanız, ben bu kitabı daha Giriş’i okurken bırakacaktım, hatta bırakmıştım da birkaç gün sonra burun kıvıramayacağım birinden ‘güzel kitap’ uyarısı alınca geri döndüm. Kitap gerçekten güzel (Geveze – Kafamızın İçindeki Dırdırcı Ses ve Onu Dizginlemenin Yolları, Ethan Kross, Domingo Yayınları), iyi yazılmış, iyi çevrilmiş.

Yazar bir tv’de akşam haberlerine konuk olup nörobilim çalışmaları hakkında bilgi verdikten iki hafta sonra bir tehdit........

© Diken