“Bir silâhın alevi yırttı bu karanlığı,
Görüldü bir vücudun yerinde sallandığı…
Uzakta kaybolurken hızlı koşan adımlar,
Kucakladı kanlı bir vücudu kaldırımlar…”

Sabahattin ALİ

Akşamın karanlığı tek katlı, kırmızı saçlı hanelerin omuzlarına henüz çökmüştü. Daracık sokaklarda oyun oynayan çocuklar evlerine yol aldılar birer birer. Portakal çiçeği, püsküllü, turuncu nostaljik perdeler çekildi çekilecek kıvamdayken evlerin müstehcen mutluluklarına, siren sesi yükseldi birden. Ankara ıssız, Ankara pejmürde ve olabildiğince yorgun Ankara. Biraz da ayaz sürülmüş Ankara’nın siyah tenine.

Elimizdeki boya fırçalarını atıp kaçıyoruz. Arkamızda polis, sırtımızda keskin uçlu mermi ağırlığı ve ensemizde birazcık ölüm ezgisi… Çatık kaşlı, sert mizaçlı Arnavut taşlarına basarken ayaklarımız, üstümüzde yıldızları sönük bir yorgana bezenmiş sema. Zifiri de olabilir karanlığın rengi. Dar sokaklarda, nefes nefese bir koşturma sürüyor aramızda.

Ölüm maratonu mübarek! Bitiş çizgisi barut kokusu kıvamında bir yazgı da olabilir bizimkisi. Oyunla yaşam yer değiştirmiş bir anlığına, muhtemelen geride kalan oyun dışı kalacak! Biraz da yaşam dışı. Mütemadiyen.

Serhat’la koşuyoruz. Ne Ankara’nın sokakları bitiyor ne de polis cemsesinin azığı. Serhat, can dostum. Serhat, yağız Anadolu genci. Ve Serhat, taşradan Ankara’ya okumaya gelmiş çiftçi bir ailenin tek çocuğu, tek varlığı, tek ışığı. O da yorulmuş. Öyle ki dermansız kalmış dizlerimiz. Koşmaya ne hacet, ayakta durmaya yok mecalimiz.

Bir meyhanenin pisliğine yataklık eden büyük bir çöp konteynırının arkasına usulca sindik. Pustuk, büzüldük, bekledik. Bedenimizde gezinen sıcak terler azar azar soğumaya evirildi. Ve üşüdük. Yumruk yaptım ellerimi. Halen kalmışsa içimde sıcak umutlar, üfledim parmak uçlarıma. Serhat’a baktım o da beni taklit ediyordu. Acayip bir ayaz sarmıştı her yanımızı. En çok da ayakuçlarımızı, parmak uçlarımızı, burnumuzu, kulaklarımızı…

Ufak bir zaman aralığından saate baktım. İşler ters gitti mi çarklarına tükürdüğüm zaman da hantallaşıyor. E biraz da barbarlaşıyor. Acayip yırtıcı bir rüzgâr dokunuyor yüzümüze gecenin bu saatinde. Kulağımızda yok olmanın eşsiz melodisi… Hani ölmenin de, yok olmanın da bir vakti, bir yeri olur ya lügatimizde. İşte o vakit şimdi değil, o yer burası hiç olmamalı.

Ölümü çok az........

© dibace.net