“Siyah Alfabe” adını verdiğiniz öykü kitabınız Ekim ayında yayımlandı. Okuru bol olur umarız. “Siyah Alfabe” ilginç bir ad. Neden kitabınıza böyle bir ad verdiniz? Bir ironi mi var acaba burada?

Alfabe bir şeyin temelini oluşturuyor sanki, bir işin abecesi. Niçin siyah olduğu da bu ülkenin, iklimin karanlığından kaynaklı.

Öykülerin böyle bir ortak ruhu olduğunu, kitapta baştan sona buna benzer bir anlatı, hikâye derdi olduğunu düşünerek bu ismi verdim.

Kitabınız iki bölümden oluşuyor. Bölüm adları normalin tersi olmuş: “Sonrası”, “Öncesi”. Başlıkların böyle olmasının herhangi bir sebebi var mı?

Bu iki bölüm başlığı aslında çok basit bir sebepten ötürü böyle oldu; öykülerin yazım sırasını anlatıyor. İkinci bölümdeki öyküleri ilk kitabım çıkmadan uzun zaman önce yazmıştım. “Sonrası” adı verilen ilk bölümse daha oylumlu, biraz daha sakin anlatımlı, uzun öyküler yazmaya çalıştığım, ilk kitaptan sonra yazdığım öykülerden oluşuyor ve onları ilk başa koymak istedim.

Kitabı baştan sona okuyan bir arkadaşım, ilk baştaki bölüm ile ikinci bölüm arasında bir neden sonuç ilişkisi kurulabileceğini, “öncesinde” böyle toplumsal yıkımlar, derin yarıklar yer aldığı için “sonrasında” göç hikâyelerini okuyabildiğimizi dile getirdiğinde bunun benim kurmak istediğim anlatıya uygun düştüğünü söyledim ve bölümlerin böyle yorumlanabiliyor olması beni mutlu etmişti.

Öykülerinizi nasıl yazıyorsunuz? Öyküye başlamadan bir tema seçip onun etrafında mı yazmaya başlıyorsunuz yoksa kaleminiz metni nereye götürürse oraları mı yazıyorsunuz?

Zihnimde uzunca bir süre yer eden bir durum, olay, bir karşılaşma anı oluyor. Genellikle o çekirdeğin etrafını örerek hikâyeyi kurmaya çalışıyorum. Bazen tanık olduğum, bir şekilde bana dokunan, bir açmazı barındıran, derinleşebileceğini düşündüğüm bazı kesitlerden yola çıkıyorum. Şimdiye dek baştan bir tema seçip hadi şu konuda yazayım diyerek yazmadım hiç, insanın öyle yazacağı durumlar da olur tabii, bir öykü seçkisinde yer almanız gerekir ve bir tema üzerinden kurarsınız öykünüzü.

Öte yandan, kalemim metni nereye götürürse öyle yol alırım da diyemiyorum, benim öykü yazma sürecimde çok sık gerçekleşmiyor bu. Uzunca bir sürede, ağır ağır yazabiliyorum. Harcanan zamanla öykünün olmuşluğu her zaman doğru orantılı da değil. Bazen bir çırpıda çıkan bir metin daha sıkı, daha etkili, daha ahenkli oluyor. Sanırım tüm bu masa başı seçimleri, yöntemleri yazarların öykü tarzlarının birbirinden ayrıldığı noktaları belirliyor.

Siyah Alfabe‘de kendimi biraz daha akışta ve serbest bırakarak yazdığım küçük metinler, öykü bölümleri oldu. Özellikle bu tarz yazmam gerektiğini, böyle daha iyi olduğunu söyleyen okurlar, arkadaşlarım da oldu. Basmakalıp bir söz ama, yazma anlamında hâlâ kendini geliştirme, kendini bulma süreci benim için.

Kitabınızın ilk öyküsü “Obruk”ta bilim/kurgu filmlerini aratmayan gerilim sahneleri var. Ayrıca bu öyküdeki ana karakter Elif yaşadığı yerden çıkıp gitmek........

© dibace.net