Yakın zamanlarda “Yerini Yadırgayanlar” adlı öykü kitabınız yayımlandı. İlginç bir isim… Hepimiz dünyadaki yerimizi sorgular, yadırgarız zaman zaman. Kitabınıza neden böyle bir ad verdiniz? Hangi yerini yadırgayanlar anlatılıyor kitabınızda?

Aslında kitaptaki öyküleri yazmaya başlamadan önce “Yerini Yadırgayanlar” ismiyle tanışmıştım. Kitap bana ismini öncesinden göndermiş oldu, diyebilirim. Daha sonra öyküleri yazıp derledikçe onları bir arada tutan çekim gücünün “yadırgama halleri” olduğunu fark ettim. Bu yalnızca bir tema bütünlüğü sağlamakla kalmadı, bir biçim arayışına da götürdü beni: her öykünün özelindeki biçim arayışından tutun da öykülerin sıralanışına kadar bir biçim arayışı…

“Yerini Yadırgayanlar”da pek çok yerini yadırgayanla karşılaşabiliriz: bir orkide, bir kedi, bir mülteci, bir trans kadın her an yerini yadırgayanlardan biri olabiliyor. Bence “yadırgamak” sözcüğünün başlı başına bir hikâyesi var. Söz konusu “yerini yadırgamak” olduğunda ise bunu mekândan ayrı düşünmek pek mümkün olmuyor. Bu yanıyla “Yerini Yadırgayanlar” her şeyden önce bu coğrafyadaki insanların öyküleri.

Cihan Bey öykülerinizi nasıl yazarsınız ya da öyküler kendini nasıl yazdırır size? Parça parça, zamana yayarak mı yazarsınız öykülerinizi yoksa oturup bir anda yazıp bitirir misiniz?…

Ben genelde bir öyküyü yazmaya başlamışsam o öyküyü bitirmeden masanın başından kalkmıyorum. Birden bir akış halinde buluyorum kendimi. İçine girdiğim zaman, mekân, kişiler, kısaca her şey çok tanıdık, her şeyi iyi biliyorumdur. Eğer uzun bir öykü yazıyorsam bu bazen farklı günlere dağılabiliyor. Ama yeniden masanın başına geçene kadar yazdıklarım hakkında hiç düşünmüyorum. Bilinçaltımın çalışmasına izin veriyorum. Yeniden yazmaya koyulduğumda ise yola önce yazdıklarımı okuyarak devam ediyorum.

“Japon Balığı” kitabınızın ilk öyküsü. Japon Balığı uzak doğuda başarıyı ve azmi simgeliyor. Sizin metninizde bu balığın herhangi bir metaforik anlamı var mı?

“Japon Balığı”nı yazarken bunun başka bir coğrafyada ne anlama geldiğine bakmadım hiç, öykü bahsettiğiniz bir yerden nasıl okunur onu da bilmiyorum. Elbette benim için oldukça güçlü bir metafordu, ama bunun adını koyamam, anlamını tam olarak çözümleyemem, ama bana yazdıran o etkiyi hâlâ hissedebiliyorum. Bu biraz da metaforun doğasıyla ilgili sanırım, bir açıklamadan çok bir iç devre sistemi olması. Ve aynı zamanda sabit olmayışı, girdiği her yerde kendini yeniden şekillendirmesi…

“Peri” öyküsünde: “Yedi başlı yılan varmış. Aksi gibi bir tek kışın uyumazmış. Bir bilmece sorarmış. Bilemezsen seni ısırırmış.” “Gizli Anlaşma” öyküsünde: “Çekirge kadın, yaşlı köstebek gibi yanağımdan makas aldı. Annemle sessizce bakıştılar. Kızağa bindik. İçeride taş bebekler, cam adamlar, kaplumbağa kadınlar oturuyor. Kimse konuşmuyor. Biz de konuşmadık.”

Yukarıda örnek verdiğimiz öykülerinizde masal dili, masal evreni, masal ögeleri........

© dibace.net