Türk’e sevgi, Türklük sevgisi, zihnimde ve gönlümde daima var olmuştur. Fakat bu sevginin adeta bir iş ve sistemli bir yaşayış tarzına dönüşmesi, sanırım, 19 yaşıma, Kazakistan seyahatine rastlar. Daha o yaşta Türkistan coğrafyasına zorlu bir yolculuk yapmak, 1 ay boyunca Ahmet Yesevi Üniversitesi’nin konuk Türkoloji öğrencisi olmak ve Özbekistan’ı da görebilmek bahtiyarlığına erişmiştim. Bu bende yepyeni ve sonsuz ufuklar açmıştı adeta. Türk’ün alabildiğine uzanan bozkırları, türlü türlü halkları, türlü türlü lehçeleri beni büyülemişti. Çok sevdiğim Nevai’nin de söylediği tarzda: “Türk’ün ve Türkçe’nin diyarlarına dalınca gözerime on sekiz bin alemden daha yüksek bir âlem görünmüştü.”

Kazak, Özbek, Kırgız, Azerbaycanlı, Karaçaylı gibi soydaşlarımız arasından birçok dost edinmek hem onların yaşayışına hem de dillerine dair bende müthiş bir tecessüs ve iştiyak uyandırmıştı. Bir kültür alanının içine girince bende evvela edebiyat ve musikiye dair şiddetli bir araştırma arzusu oluştuğu için bütün Türk Dünyasının şiirlerini, şarkılarını ve insanlarını çok kısa bir zamanda kana kana içmeye çalışmıştım. İşte daima Türk’ün çizgisinde, Türklüğe hizmet eden bir vatan evladı, bir Türkolog olma arzusu o günlerde yüreğimde sapasağlam ve sonsuz bir tahta oturdu. Bilhassa kendi soyuma, kendi içimde bulunduğum coğrafyaya, Oğuz Türklerine, Azerbaycan’a, Bakü’ye, Tebriz’e aşkım ve ilgim sonsuz olmuştu. O günden bugüne dostluğumuzun devam ettiği Azerbaycanlı sevgili arkadaşlarım; Qoşqar, Şükür ve Murat sayesinde Azerbaycan Türkçesi’nin, musikisinin, edebiyatının şirin nağmeleri kulağımda daha çok yer edinmeye başlamıştı. Bu sonsuz okumalar ve dinlemeler esnasında bir sese, evet bir sese vurulmuştum: Reşid Behbudov’a! Âşık olmuştum Azerbaycanlı dahi sanatkarın sesine ve eserlerine… Bir çırpıda tüm şarkılarını; Ayrılık’ı, Nazende Sevgilim’i, Arşın Mal Alan’ı, Üzüyümün Qaşı’nı, Laçın’ı ve nicelerini tekrar tekrar zihnime kazıyana dek dinlemiştim. Arşın Mal Alan, Bahtiyar adlı birkaç filmini büyük bir merakla seyretmiştim. Tüm bu yeni meraklar, elbette beni diğerlerine, daha fazla şiire, daha fazla şarkıya, daha fazla filme ve daha fazla sanatkara sürükledi… İçime ise yepyeni bir arzu yerleşmişti artık: Bakü’ye gitmek, canım dostlarımı öz vatanlarında görmek, Reşid’i Bakü sokaklarında dinlemek ve ikinci vatanımın kokusunu ciğerlerime doyasıya çekmek… Aziz şehir, Mihriban diyar Bakü’yü genç yaşta, genç ruhumun heyecanlarıyla doyasıya gezebilmek…

Aslında defalarca bu hayalimi gerçekleştirecek imkâna sahip olmama rağmen, sanırım, hayata hızlı atılışımın yarattığı kaos, dünyayı saran salgın felaketi, mezun olur olmaz TRT’ye girişim, tüm bunlar en güzel hülyamı engelledi. Belki de bir süre Bakü’yü sadece hayalimde yaşatmak istedim. Sonunda vakti geldi artık. İşten güçten, insanlardan, dostlardan gönlü, ruhu ve zihni harap olmuş bir haldeyken tez canlı şahsiyetimin yarattığı acelecilikle de kendimi bir anda Bakü yolunda buldum. Yolculuk fikri bana oldum olası çok cazip gelmiştir. Aynı zamanda da bir hayli korkunç, keder ve gurbet hissiyle yüklü bir hal olmuştur benim için. Öyle ki, seyahat denilince zihnimde evvela Evliya Çelebi’nin “Seyahat ya Rasulullah!” cümlesi peyda olur. Seyahat arzusu, neşe ve heyecana gark olurum. Fakat sonrasında içimde hep büyük şairimiz Kemaleddin Kamu’nun sesini duyarım: “Ben gurbette değilim, gurbet benim içimde!”

Anlayacağınız tezatlarla dolu olan ruhum; hem evini ve konforunu seviyor, seyahatte dayanılmaz bir yoruculuk, belirsizlik, keder ve bir gurbet hüznü buluyor. Bir de utanmadan seyahat etme, yeni yerler görme romantizmiyle dolup taşıyor.

Böyle bir ruhi med-cezir içinde, uzun ve yorucu bir bekleyişin ardından, gecenin bir yarısı kendimi Bakü’de, Haydar Aliyev Havalimanında buldum. İner inmez Azerbaycan askerlerini görmek, kardeşlerimizin şirin Türkçesini duymak ve refah içinde, lüks bir Türk şehrine gelmiş olmak; duygularımı bir anda pozitif bir yöne çevirdi. Derken karşımda Azerbaycan bayrağı fonunda Milli Marşın o muhteşem sözlerini görerek gururlandım. Marşı yazan büyük şair Ahmet Cevat’ı ve dahi bestekar Üzeyir Hacıbeyli’yi andım:

“Səndən ötrü can verməyə cümlə hazırız!
Səndən ötrü qan tökməyə cümlə qadiriz!”

O esnada, Bakü’de beni misafir edecek canım dostum Aysel Hanlarkızı’nın telefonuyla gerçek dünyaya dönüş yaptım ve beni bekleyen arabaya doğru yöneldim. Gecenin bir yarısı yılların hayali gerçek olmuştu. Bakü’deydim artık. Eski Terminal’in gecenin içinde bir pırlanta gibi ışıldayan binasını görünce yüzümde bir gülümseme belirdi. Mutlu ve rahat hissediyordum artık. Sonuçta burası herhangi bir yabancı ülke değildi, öz vatanımızdı, kardeş vatanımızdı…

Yolları seyrede seyrede, neft (petrol) kokusunu ciğerlerime çeke çeke, arabada çalan Azerbaycan mahnıları eşliğinde Aysel’in evine, Yasamal rayonuna doğru yola koyulmuştum. Bakü’de sonradan da birçok yerde kulağıma çalınan Bahar şarkısı vardı radyoda. Bu şarkının nağmeleri insanın içine tatlı bir hüzün yerleştiriyordu.

Bu duygular içinde, nihayet, Aysel’in evine vardım. Kapının önünde beni bekleyen, şair ruhlu, güzel kalbi yüzüne yansımış sevgili dostumu görmek; beni kendi evime gelmiş gibi huzurlu ve rahat hissettirmişti. Biraz lafladık, çayımızı içtik ve dinlenmek üzere odaya yerleştim.

Sabah olduğunda benim için 5 günlük Bakü rüyası başlıyordu sonunda. Aysel, genel başkanlığını yazar, şair ve Milletvekili Sabir Rüstemhanlı’nın yürüttüğü Vatandaş Hemreyliği (hemşeriliği) Partisinde çalışıyordu. Sabir Bey’in de bir Türk Dünyası sevdalısı olarak biz Türk gençlerinin kalbinde her zaman ayrı bir yeri olmuştur. Biz de kendisiyle 5 yıl kadar önce İstanbul Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü binasında tanışmış ve fotoğraf çektirmiştik. O sırada onun bir şiir kitabını da edinmiştim. Bir Azerbaycan münevveri olarak onun şiirleri de Türkçe’nin bütün kudretini ve Azerbaycan’a has lirik duygularını, coşkunluğunu barındırıyordu. İşte kendisini 5 yıl sonra Bakü’de bizzat kendi ofisinde görme, yakından tanıma fırsatı elde etmiştim. Uykumdan Aysel’in telefonuyla uyandım. Sonunda en yakın dostu Arzu ile de tanışıp kaynaşma fırsatım olacaktı. Çünkü beni evden kendisi alacaktı ve Sabir Bey’in yanına birlikte gidecektik. Arzu’nun mertliğini, dostluğunu, çılgınlığını, gazeteci ruhunu, kısacası nevi şahsına münhasır kişiliğini bizzat görecektim sonunda. Derken Arzu’dan gayet resmi, hoş bir mesaj geldi. Yarım saate geleceğini söylüyordu. Hemen hazırlandım. 1 saati geçmesine rağmen Arzu ortalıkta gözükmüyordu. Muzip tavrımla ona “Hardasan?” yazmayı........

© dibace.net