Hayat, yüzümüze bazen kapılar kapatır. Planlarımız bozulur, yollarımız tıkanır, umutlarımız sarsılır. O anlarda insanın içinden yükselen ilk soru genellikle şudur; “Neden ben?” Oysa esas soru şu olmalıdır; “Bu engelde bana ne öğretilmek isteniyor?” İnsanı büyüten şey; başına gelenler değil, onlara verdiği tepkidir. Çünkü her engel, aslında bir terbiye alanıdır. Rabbimiz, kullarını cezalandırmak için değil, olgunlaştırmak için sınar. Kur’an’da; “Andolsun ki sizi biraz korku, açlık, mallardan, canlardan ve ürünlerden eksiltmekle imtihan edeceğiz. Sabredenleri müjdele.” (Bakara, 2/155) buyurulmaktadır. Bu ayet, hayatın özünü anlatmaktadır. Zorluk; Rabbın kulunu terbiye ettiği sessiz bir öğretmenidir. Çünkü kolaylık insanı şükre, zorluk ise sabra çağırır; ikisi birlikte olgunluğu doğurur.

Engeller; durdurmak için değil, güçlendirmek içindir. Bir engelle karşılaştığında, onun seni yavaşlatmak için değil, seni güçlendirmek için orada olduğunu düşün. Çünkü her zorluk, içindeki potansiyeli ortaya çıkarır. Bir demir, ateşte dövülmeden kılıç olmaz. İnsan da sarsılmadan sağlamlaşmaz. Hazreti........

© Denge