Avustralya’da film çekiyorum. Asistanım bizim Yaman. Savaş, Yaman, ben hiç ayrılmazdık gençken. Sonra yollarımız sapa düştü. Yaman Avustralya’ya yerleşti. Orada radyoda spikerlik yapıyordu. Havaalanında omuzunda teyple Perran, Hülya ve benimle röportajlar yapmıştı. Hayatımda hiç görmediğim bir şeyi, bir olayı orada yaşadım. Otelde oturmuş denizi seyrediyordum. Birden hava karardı. Denizden doğru kum fırtınası başladı. Ama öyle böyle değil. Şehir ışıkları otomatik olarak yandı. Kum inanılmaz bir hızla otelin camlarına vurmaya başladı. 197 yıldır böyle bir şey ilk kez oluyormuş. Ertesi günkü gazeteler böyle yazdı. Çok şaşırmıştım. İlk kez görüyordum. Film çekiyoruz dedim ya. Hayvanat bahçesinde kanguruların alanına girdim, “Kamera” dedim. Avustralyalı kameraman bir gün önce Kirk Douglas’la yaptığı filmi bitirmiş, bizimle başlamış işe. Kamera sesini duyunca bastı deklanşöre. Tam bu sırada bir görevli bağırarak üzerime geliyor. Fakat telin dışında. “Deli misin, ne yapıyorsun, acele dışarı çık” dedi. Cehalet ne zor bir şey. Kanguru var ya. Kuyruğuyla bir vurdu mu öldürebilirmiş adamı... Özür diledik, çıktık hayvanat bahçesinden. Kıroluk ne zor.

Hayat, sana teşekkür ederim.” Mustafa Alabora’nın annesinin ismiydi Hayat. Gece oyundan çıkardık Mustafa ile onların evine giderdik. İkimiz de bekârdık o zamanlar. Hayat bize bir masa hazırlamış, yeme de... Yok yok, yememek olmaz. Bu kadar........

© Cumhuriyet