Endonezya, yaygın protesto gösterileriyle sarsılıyor. Başkent Cakarta’dan ülkenin dört bir yanına yayılan bu olaylar, sadece yerel bir huzursuzluk değil, aynı zamanda küresel kapitalizmin çevre ülkelerde yarattığı derin eşitsizliklerin, devlet şiddetinin bir ürünü. İsyanın temelinde rejimin tüm kilit kurumların, parlamento dahil, içini boşaltmasıyla, demokratik haklarını kaybetmekte olduklarını hisseden geniş kitlelerin tepkisi yatıyor.

Endonezya genelinde 30 kente ve kasabalara yayılan protesto gösterilerinde on binlerce insan sokaklara döküldü, parlamenterlerin evleri ateşe verildi, devlet binaları yağmalandı ve polis merkezleri ile parlamento ofisleri hedef alındı. Polis ve göstericiler arasındaki çatışmalarda en az on kişi hayatını kaybetti, yüzlerce kişi yaralandı ve 3 binden fazla kişi tutuklandı. Gösterilere öğrencilerin, sol eğilimli entelijensiyanın yanı sıra, hükümetin kemer sıkma politikalarından ağır darbe alan kent yoksul ve “gig ekonomisi” çalışanları katılıyor. Bu isyana enerjisini veren sınıf çelişkileri üç başlık altında özetlenebilir. Ekonomik adaletsizlik, rejim elitlerinin şımarıklığı: Yaşam pahalılığı krizi, işçi sınıfının satın alma gücünü aşındırdı, hanelerin tasarruflarını tüketti. Ülkenin 9.36 katrilyon rupi ulusal borcu (GSYİH’nin yüzde 40’ı) sürdürülemez hale gelirken, maliye bakanı Indrawati’nin informal sektörü........

© Cumhuriyet