Ακούω ότι υπάρχουν υπόγειες σκέψεις για την υφαρπαγή του οικοπέδου στο οποίο βρίσκεται σήμερα το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (ΕΙΕ), από ομάδα επενδυτών —με άκρες στο πολιτικό σύστημα— προκειμένου να ανεγερθεί μια ακόμη πολυτελής τουριστική μονάδα (ξενοδοχείο) η οποία να διαμορφώνει ένα τρίγωνο μαζί με το Χίλτον και το Κάραβελ: η γενικότερη κατεύθυνση είναι, τουλάχιστον για την Αθήνα, ο μαζικός τουρισμός και δη στο «πολιτιστικό πολύτροπο» που εκτείνεται από το Θησείο μέχρι το κάτω Παγκράτι.

Στην ευρύτερη αυτή ενότητα, στους «πράσινους ελκυστές» συγκαταλέγονται και τα πάρκα και οι ζώνες πρασίνου που διασώθηκαν· από τον Εθνικό Κήπο, το Βυζαντινό Μουσείο και το Λύκειον, έως το ΕΙΕ και ακόμη παραπέρα: το Νοσοκομείο και το Άλσος Συγγρού, την Καισαριανή και εν τέλει τονΥμηττό. Δεν είναι τυχαίο που με αυτή η «ζώνη» περιγράφω λίγο-πολύ τη διαδρομή του Ιλισσού, όταν ήταν ακόμη ποτάμι και όταν δεν είχαν ακόμη διαμορφωθεί οι αντιλήψεις που κυριαρχούν σήμερα για τις χρήσεις γης στα μεγάλα αστικά κέντρα. Οι εν λόγω αντιλήψεις ήταν εκείνες που ροκάνισαν το πράσινο και μπάζωσαν τα ρέματα, διώχνοντας έτσι το «ζωντανό» στοιχείο από την καρδιά των πόλεων και βάζοντας στη θέση του μια μηχανική καρδιά από τσιμέντο, άσφαλτο, σίδερο και........

© Athens Voice