Farkında mısınız?

Her söze “ben” diyerek başlıyoruz. Her şeyin başına bir ben ekliyoruz. Ben şöyleyimler, ben böyleyimler, ben düşündümler, ben yaptımlar, ben başardımlar, ben, ben, ben… Daha da ötesi sen kimsinler? Sen de kim oluyorsunlar…

Ne kadar sıkıcı ve bunaltıcı!

Bu ben dediğimiz kimdir, nedir, ne yapar, nasıl yaşar?

Ben denilen, dediğimiz, bu koskoca evrende yalnızca bir zerre, bir kum taneciği. Ama yok ben o kadar büyük ki hiçbir yere sığamıyor, sığdıramıyoruz. İçimizi benle doldura doldura şiştik, davul gibi olduk. Öyle şişine şişine geziyoruz. Bir havalar bir havalar.

Ben diye bas bas bağırıyoruz avazımız çıktığı kadar. Ama kimse de duymuyor. Çünkü herkes bir ben, bir bağırma sevdasında. Sessizlikse çok uzaklarda. Bir uğultudan ibaret sesler. Kuru bir gürültü uğulduyor ortalıkta. Ben ise her yerde ama yok!

Ben uğultuların ortasında ufalanmış, parça pinçik bölünmüş, kırılıp dökülmüş, dağılmış, saçılmış bir halde. Uyuşmuş, donmuş kalmış, hareketsiz, adım atacak hali bile yok. Anca bağırıyor da bağırıyor. Kendi sesi de gitmiş, sesi yok, kendi yok, sadece bir görüntüden ibaret. Herkes gibi herkes, ben gibi benlerle dolu.

Usanmış, bıkmış kendine söyleyemiyor. Başkalarına çatıyor. Durup da........

© Afyon Postası