Geçen hafta İzmir’de büyük bir enerji–teknoloji konferansında konuşmam bitmişti ki, salondan çıkarken bir iş insanı yanıma geldi. Samimi bir üslupla konuşmamı tebrik etti, beni uzun zamandır beğeniyle izlediğini söyledi, kendi başarılarından söz etti.

Cümlelerinin her biri doluydu; belli ki yıllarını biriktirmiş, şirketler dönüştürmüş, krizler yönetmişti. Raporlarını bile açıp gösterdi — gerçekten takdir edilesi bir kariyer.

Sonra birden durdu ve içini döktü:

“Ben bunca şeyi yaptım ama kimse farkında değil, bilmiyor. Hep sahne arkasında kaldım. Oysa siz her yerde görünüyorsunız, anlatıyorsunuz. Ben ne yapabilirim şimdi geç mi kaldım?”

O an fark ettim ki, bu sadece onun değil, Türkiye’de binlerce liyakatli profesyonelin ortak derdi:

Başaranlar sessiz, sessiz kalanlar görünmez. Gürültü ve gösteriş ise çoğu zaman başarıdan daha çok “ödül” kazanıyor.

Ve bu, iş dünyasında artık bir kariyer riski. Hatta bazen en büyük risk.

Benim iş dünyasında en çok saygı duyduğum insanlar, sesini yükseltmeden iş yapanlardır:

•Sessiz ama derin,

•Alçakgönüllü ama etkili,

•Görünmez ama vazgeçilmez…

Onlarla Çin’den Körfez’e, Londra’dan Washington’a kadar birçok platformda çalıştım. Fakat yıllar içinde şunu gördüm:

•En iyi yöneticiler en az konuşanlardır.

•Büyük dönüşümlerin mimarları, reklamı sevmez.

•Krizleri çözen teknokratlar, takdirin kendiliğinden geleceğine inanır.

Ama görünürlük ile başarı arasındaki bu mesafede sessizlik, zamanla bir “kaybolma” etkisi yaratır.

Sessizlik, bir süre sonra emeği gölgede bırakır. Gölgeler uzadıkça da başarı silikleşir.

Ve ne yazık ki:

Gürültü çıkaranlar; abartanlar, yağ çekenler, “evet efendimciler” daha hızlı yükselir.

Konferanstaki beyefendinin kırgınlığı da tam olarak buydu: İşi yapmıştı, ama anlatmamıştı.

Anlatmadığı için........

© 10 Haber