Οκτώ χρόνια πριν λοιπόν, σε κάποιο ξωτικό μέρος των Άλπεων που το όνομά του δεν θέλω να θυμάμαι γιατί φέρνει ανατριχίλα, εμφανίστηκαν τρία τέρατα βγαλμένα από την φαντασία τριών θεόργιστων «ποιητών». Εμφανίστηκαν ξαφνικά εκεί που κανένας δεν τα περίμενε, μια νύχτα βροχερή και παγωμένη στο κατακαλόκαιρο και στρώθηκαν πλάι στους ποιητές και στους συντρόφους τους και μοιραστήκαν τις νοστιμιές τους, το κρασί τους και τις μυρουδιές τους.
Παράπλευρα, στην κλονισμένη από τις συφορές Μαίρυ Σέλλεϋ, στρογγυλοκάθισε ένα αηδιαστικό έκτρωμα φτιαγμένο από ασύμμετρα αποκομμένα ανθρωπινά μέλη, ραμμένα με σφιλάτσο και ένα δοξαρωτό περπάτημα σαν να ’τανε συγκαμένο. Συστήθηκε με ένα μούγκρισμα που μετά βίας έβγαλε συμπέρασμα η ομήγυρη, οπόταν ανέλαβε τη πρωτοβουλία η Μαίρυ να παρουσιάσει με λίγα λόγια τον καλεσμένο της.
- Αυτό εδώ το πλάσμα που δημιούργησε ο Δόκτωρ Φρανκενστάιν που με τη σειρά μου εγώ δημιούργησα είναι φτιαγμένο με όλα τα βάσανά μου κι ένα μικρό μέρος της ψυχής μου, εκείνο που μαύρισε απ’ την αδικία της ζωής. Σας ικετεύω φίλοι μου αγαπημένοι, δώστε του να φάει, να πιει και να μεθύσει κι ύστερα να μας αφήσει γιατί το πεπρωμένο του είναι κάπου εκεί βαθιά στα παγόβουνα της λίμνης. Κανείς ποτέ δεν θα το σπλαχνιστεί γιατί η ασκήμια της όψης του είναι υπεράνω της συμπόνοιας. Αναθεματισμένο θα ‘ναι στους αιώνες κι αυτό κι ο πλαστουργός του που ξεπέρασε τα όρια της επιστήμης.
- Με τη σειρά σας Docteur -, ψιθύρισε χαριτωμένα με τραβηγμένη προφορά στ’ αυτί του νεαρού Τζον Πολιδόρι η μηλαδερφή της Μαίρης, Κλέρ Κλερμόντ.
- Ο κακόμοιρος Polly Dolly, κοιμήθηκε με εφιάλτες και ξύπνησε με τελώνια—, τον αποπήρε ο αριστοκράτης του Ουέστμινστερ, George Gordon Byron—. Έχει δίκιο η Κλέρ. Σειρά σου να μας γνωρίσεις τον άθλιο καλεσμένο σου.
Ο μελαγχολικός οικείος εχθρός, αλλά και σκαμπρόζος θαυμαστής του Lord Byron με το ρόδινο πρόσωπο, έριξε μια αργή ματιά στον κύκλο των συναγομένων και με δέος ξεφώνισε σαν κάποιος να τον είχε αδράξει ξαφνικά απ’ το λαιμό.
- Μα τη κόλαση! Τί νύχτα κι αυτή. Δεν μέτραγα αρνάκια. Όχι! Μέτραγα καταχανάδες και λυκόρνια. Λες κι αυτή η λίμνη ξέβραζε τα σωθικά της. Κι έτσι μου ξαμόλησε εδώ στα πόδια μου τούτο το μακάβριο νυχτοβάτη.
Ξαφνιασμένοι οι σύντροφοι του Docteur κοιτάξαν γύρω τους με μάτια ορθάνοιχτα πασχίζοντας να διακρίνουν στο φως της πρώιμης αυγής το παράξενο πλάσμα που με τέτοια παραφορά ο νεαρός τους είχε ανακοινώσει.
Πάνω στη νωπή άμμο φαινόταν καθαρά οι λεπτές πατημασιές του, μα σιλουέτα καμιά δεν διακρίναν. Ώσπου αργά σαν μέσα από σύννεφο, θολό και δαντελένιο, άρχισε να ξεχωρίζει ένα σκελεθρωμένο σάρκινο ανδρείκελο Στη θέση των ματιών οι κόχες ήταν άδειες και στα ρικνά του χείλη αναφαινόταν μια αστέγνωτη κηλίδα από αίμα μελανό.
- Κυρίες μου, κύριοι, ιδού το δικό μου γέννημα. Ονομάζεται Lord Ruthven ή αν θέλετε Mister Βαμπίρ, κι αποτελεί το ένδοξόν ἀνιόν του πεφιλημένου Κόντε Δράκουλα! Μόλις επέστρεψε στη ζωή αφού από πολλού είχε εκπνεύσει!
- Ξεπέρασες ακόμα και τον εαυτό σου Ασκληπιάδη-, χαμογέλασε ειρωνικά ο Βύρων κεντρίζοντας τον οπτιμισμό του περιστασιακού Δρ. Γαληνού. Αν και πολύ φοβάμαι πως, κατά κάποιο τρόπο, επωφελήθηκες από μια πρόσφατη ιστορία που σου είχα εμπιστευτεί για να δημιουργήσεις ένα ξέρασμα που εγώ είχα ήδη εξαιρέσει. Λυπάμαι αλλά δεν είμαι διατεθειμένος να ρίξω στην πυρά την φιλανθρωπία των εναρέτων που είχαν την ατυχία να καλλιεργήσουν την φαντασία πριν προάγουν την φρόνηση.
Το άλιωτο έκτρωμα που´ χε γεννήσει η φαντασία του Τζον Πολιδόρι, σαν να ‘νοιώσε τον σαρκασμό του βάρδου, διπλώθηκε στα δυό σαν να’ ταν από χαρτόνι, σχεδίασε στην άμμο ένα αδιάγνωστο στους συγκεντρωμένους τρισκέλιο που κατέληγε σε μια κοφτερή αιχμή και, σέρνοντας τα βήματα του, χάθηκε στα βαθιά νερά της λίμνης.
- Το τρόμαξες επίτηδες για να χαθεί απ’ τη μέση. Θα‘πρεπε να σε μισήσω! -Παραπονέθηκε ασυνέριστα ο αξυράφιστος λονδρέζος με το αγγριφωτό μουστάκι.
- Το μίσος είναι η άνοια της καρδιάς, καλέ μου φίλε, -τον αποστόμωσε ο Ευκλείδης -.Και τώρα είναι η σειρά μου να βγάλω τα σώψυχά μου, να μολογήσω τί πλάσμα σκέφτομαι να σκαρώσω ή να υπεξαγάγω, αφού όπως και πριν είχα εναγάγει, εκείνο που είχα με τόση φροντίδα κατεργαστεί, κάποιος ανάρετος φίλος το οικειοποιήθηκε για όφελός του.
- Είναι δίκιο, ο Primus inter pares, να έχει τον πρώτο λόγο, - αποφάνθηκε συγκαταβατικά η μεγαλύτερη από τις αδελφές Γκόντγουιν προσπαθώντας να καλύψει τον υπαινιγμό του Λόρδου προς το νεαρό του ευνοούμενο.
Ο αλαζονικός μεγαλουσιάνος χάιδεψε το πηγούνι του και πατώντας πάνω απ’ τα συναισθήματα του περίγυρου, άρχισε να εκθέτει ένα υποκριτικό στόρι που μόλις είχε μηχανευτεί.
- Το δικό μου τέρας, εκείνο που αποβραδίς ονειρεύτηκα, και τώρα με το ξημέρωμα θαρρείς παίρνει σάρκα και οστά, έχει δυο προελεύσεις. Στο ήμισύ του προέρχεται από μια απολεσμένη στο χρόνο μυθολογία, τη σκανδιναβική. Όλοι γνωρίζεται τη μισερή αλλά σαγηνευτική Ταλλεμάγια! Το άλλο μισό, όπως ο Φρανκεστάιν της Μαίρης κι ο Βρικόλακας του Τζον, είναι πιο σύγχρονο και η προέλευσή του έχει να κάνει με το Νικολό Μακιαβέλλι, έναν κυνικό και αμοραλιστικό φιλόσοφο του μεσαίωνα. Είναι ένα βδελυρό πλάσμα που ζει σε δύσβατα δάση και σε ανήλιαγες σπηλιές όμως με το πέρασμα του χρόνου θα μεταμορφωθεί σε ένα σιχαμερό δημιούργημα των κοινωνικών δικτύων που θα δημοσιεύει προκλητικά, προσβλητικά και παραδόξως, κακοήθη μηνύματα για να ενοχλήσει, να τραβήξει την προσοχή ή να μποϊκοτάρει τις ανυπόκριτες πρωτοβουλίες των καλόγνωμων ή απλά συγκεχυμένων πολιτών. Επειδή η σύγχυση που μου προκάλεσε ο Τζον, αντιγράφοντας την αρχική μου ιδέα, έχει επηρεάσει την έμπνευσή μου, θα το ονόμαζα απλά, Σύγχρονο Τρολ!
- Προβλέπετε ίσως το μέλλον, εξοχότατε; -ξεθύμανε ο διακριτικός ελληνιστής, Πέρσυ Σέλλεϋ, από το Χόρσαμ, την πόλη του Σάσσεξ που γαλούχησε την Κατερίνα Χάουαρντ, που μέχρι τότε είχε παραμείνει σιωπηλός αφουγκράζοντας τα επιχειρήματα των νυχτερινών συντρόφων του.
- Τί σημασία έχει; Εκτός απ’ εκείνη που κάθε ένας του παραχωρεί…, - Ανταπέδωσε την λεκτική επίθεση του αγαπημένου του φίλου, ο Βύρων.
Ο νεαρός, που ήταν συνηθισμένος στις κυνικές αλλά εύστροφες απαντήσεις του ποιητή, κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά και αποφάσισε να παραμείνει σιωπηλός στη συνέχεια για να ακούσει με περιέργεια το σκαρίφημα του Βύρων.
- Επειδή είναι αδύνατο να το παρουσιάσω, όπως εσείς τους δικούς σας τερατάνθρωπους, διαμέσου των ονείρων και της φαντασίας, θα σταθώ πιο πολύ στην ηθική του παρά στην σιχαμερή και ταυτόχρονα πλανερή μορφή του. Το δικό μου λοιπόν, είναι ένα πλάσμα δίχως συναισθήματα. Του αρέσει να ξεγελά και να μέμφεται τους ανθρώπους, να εξαπατά και να παραπλανάει τους εύπιστους από αδαημοσύνη κι ατριψία. Αλλά ας κάνουμε μια μικρή παρένθεση. Πως σας φαίνεται αν ανάγουμε τις φαντασίες του καθενός και των αρμοζόντων δημιουργημάτων σε έναν ευγενή διαγωνισμό διηγημάτων; Όποιος κερδίσει ας μείνει για πάντα με το τέρας του,… ή ίσως έχετε άλλη ιδέα.
- Εγώ βγαίνω απ’ το παιχνίδι, αποχωρώ, γιατί η θέση μου είναι δίπλα στην Μαίρη, -σούφρωσε τα χείλη του ο Πέρσυ.
- Δειλέ! Τότε κι εγώ αφίσταμαι, και παίρνω το μέρος του Τζορτζ, - πρόφερε χαμογελαστά η Κλερ χαμηλώνοντας τα βλέφαρα και μετρώντας ένα - ένα τα ανάρια κύματα της λίμνης.
Οι άλλοι τρεις βάλθηκαν να βρουν γραφίδα και χαρτί κι εκεί στα γόνατα, σαν όταν ήταν σχολιαρούδια, άρχισαν να αναμετριούνται, ποιος θα ‘πλάθε την πιο φρικιαστική ιστορία με πρωταγωνιστή το πιο μισητό θεριό που είχε δει μέχρι τότε η ανθρωπότητα.
Ο θρύλος λέει, πως, ποτέ δεν τέλειωσε η δοκιμασία που θα ανάδειχνε τον πιο σπουδαίο μυθωδό του τρόμου, γιατί κάθε ένας ήθελε να κρύψει το μυστικό του και τη ντροπή που ένοιωθε σαν πλαστουργός εκείνων των εκτρωμάτων, αλλά τα τέρατα πήραν ζωή και γίνανε διάσημα στους αιώνες, τόσο που ακόμα και σήμερα παρελαύνουν στα βιβλιοπωλεία, στα σινεμά και στη τηλεόραση και τρώνε, πίνουν και μεθούν ανάμεσά μας.
Αν και, η πραγματική ζωή των ηρώων μας είχε αντίθετο τέλος από εκείνων. O Percy Bysshe Shelley, τον Ιούλιο του εικοσιδυό, ναυάγησε στα ανοιχτά του Βιαρέτζιο και χάθηκε στα εικοσιεννιά του. Οδυνηρά ήταν τα τελευταία δέκα χρόνια της Mary Shelley που κακότυχε να ζήσει τον πνιγμό του αγαπημένου της. Βασανίστηκε ύστερα για χρόνια από κακοήθη όγκο στο κεφάλι και άφησε την τελευταία της πνοή στα πενήντα τρία αποσυρμένη στην γενέτειρά της. Ο John Polidori, το παιδί θαύμα που στα δεκαεννιά του είχε αποκτήσει διδακτορικό τίτλο παρουσιάζοντας μια άψογη διατριβή για την υπνοβασία και δυο χρόνια πιο μετά υπήρξε ικανός να δημιουργήσει τις βάσεις για τον ερχομό του ‘απάλιωτου’ Δράκουλα, αυτοκτόνησε απογοητευμένος, ίσως από την κατά φαντασία αποτυχία του σαν λογοτέχνης ή την απόρριψή του από τον απρόσιτο Βύρωνα, λίγους μήνες μετά την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης κατά των τούρκων, το καλοκαίρι του 1821. Η μακροβίοτη Claire Mary Jane Clairmont, έζησε ογδόντα ολόκληρα χρόνια για να υποφέρει το χαμό του πατέρα της, όταν ήταν ακόμα μωρό, τον θάνατο από τον τύφο της κόρης της Αλέγρα, φρούτο της σχέσης της με τον Lord Byron, πριν γίνει πέντε χρόνων, αλλά και τις αλγεινές απουσίας του Πέρσυ, της Μαίρης, του Τζον και ακόμα του ίδιου ακριβοθώρητου εραστή της, Τζορτζ Γκόρντον Βύρων. Η ζωή της κύλησε αργά και αινιγματικά, σημαδεμένη από έρωτες, απώλειες, απογοητεύσεις και μια συνεχή αναζήτηση της πραγματικής της ταυτότητας.
Οκτώ περίπου χρόνια μετά από εκείνη τη φιλική συνάθροιση στις όχθες της Λίμνης Λεμάν, στις δεκαεννιά του Απρίλη του 1824, το λησμονημένο πια Τρολ, ακολουθώντας σαν σκύλος πιστός τον δημιουργό του George Gordon Byron, εμφανίστηκε στο Μεσολόγγι, τυλιγμένο στο βούρκο και στην απλυσιά των καιρών, κουβαλώντας μαζί του αρρώστιες, θέρμες και δυστυχία. Μια απ’ εκείνες τις συφορές πήρε την ίδια μέρα μαζί του τον George στα άδυτα της Περσεφόνης, μόλις που’ χε κλείσει τα τριάντα έξη του χρόνια, και πριν να δει το αγαπημένο του Μεσολόγγι λεύτερο.
Από κει κι ύστερα κανείς πια δεν ξανάδε το μισητό Τρόλ, κανείς δεν ξέρει αν χάθηκε ή αν συνεχίζει να τριγυρίζει στα κρυφά ανάμεσά μας κάπου εκεί κοντά στη λιμνοθάλασσα!
Απ’ τη συλλογή “Οι μύθοι του Α-σώτου“
ακολουθήστε το aixmi-news.gr στο Facebook για να μαθαίνετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
login
who are we?
contact us
qosheapp
Toi Staff
Gideon Levy
Belen Fernandez
Andrew Mitrovica
Mort Laitner
Rami G Khouri
Ali Fathollah-Nejad
Nikkei Editorial
visit website
