Βλέπω τη γλώσσα και μέσα της βλέπομαι. Κι αυτό που βλέπω, είναι ένα ανυπόφορο παιδί -αλλά όχι «ο ιδιοφυής», «το παιδί κατά βούλησιν», του Μπωντλαίρ. Βλέπω ένα κατ’ ανάγκην παιδί. Η ανάγκη το κάνει ανυπόφορο. Την ανάγκη αυτή την ισοφαρίζω με την αρνητικότητα και με μια αισθητική της αποφατικότητας, που περιορίζει τη σημασία της επικοινωνίας στη μοναχική θέαση του έργου τέχνης. Παρά ταύτα, εκφράζομαι με λυρισμό όταν μελετώ το γνωστικό μου -άγνωστο- αντικείμενο: τον θάνατο.

Δεν με εκπλήσσει η συστηματική αποσιώπηση του έργου μου από τις Επιτροπές. Αντίθετα με έχει ευνοήσει στο μέτρο που οι κρίσεις τους δηλώνουν ένα συνεχιζόμενο «Μανή, θεκέλ, φάρες», που σημαίνει ότι «ζυγίστηκαν και ευρέθησαν ελλιπείς».

Και επειδή έχω αποδεχτεί την αποσιώπηση σαν το τίμημα του ονόματός μου -η κατάθεσή μου γι’ αυτό που έγινα- έμαθα πώς να διασκεδάζω με τους συγχρόνους μου -όπως ο Καβάφης που με την τέχνη πάλι «ξεκουράζεται από τη δούλεψή........

© Το Βήμα