Στη Θεσσαλονίκη που δεν με «θέσπισε» όπως τον Χριστιανοπουλο αλλά με μάγεψε με τη Σμαρώ, την Καλαμαριά και τον Βαρδάρη, στη Θεσσαλονίκη λοιπόν, που πιστεύω πως τσάκισε την αστική μου καταγωγή και την ημιμάθεια της κοινωνικής μου τάξης, που με (δια)μόρφωσε αλλιώς (Ε’ Αρρένων, ΑΠΘ), με πολιτικοποίησε (περιοδικό «Σπουδαστικός Κόσμος», Λαμπράκηδες), με γνώρισε στους ποιητές της και στον εαυτό μου, φρόντισε, κατά πως φαίνεται, ώστε στο μέλλον να βγει πρώτα η ψυχή και μετά το χούι, ανέβηκε προχθές στο ΚΒΘΕ, η παράσταση του έργου μου με τον τίτλο «Προσδοκώ» -ενώ δεν ελπίζω να «αναστηθώ» και ούτε να «αναταχθώ» από τους ορθοπεδικούς της πολιτικής και των γραμμάτων. Δούλεψαν, αναδεικνύοντας το κείμενο που ειλικρινά αγκάλιασαν τόσο η Ευγενία Βάγια όσο και η Σοφία Καρακάντζα, ο Δημήτρης Καμαρωτός που το προήγαγε σε όπερα δωματίου, ο Αστέρης Πελτέκης που το «έστησε» στον Οργανισμό και, κυρίως, οι ηθοποιοί που το ενσωμάτωσαν.

Τα σώματά τους κατέβηκαν στον Άδη του κειμένου μου και τράβηξαν τον (νεκρό) συγγραφέα -όπως στην «Εις Άδου κάθοδον»- στο φως της ημέρας. Είναι η τρίτη φορά που το ΚΒΘΕ δέχεται έργο μου και αυτό με κάνει να σκέφτομαι πολλά για την πνευματική ζωή της Αθήνας, τα ολιγοπώλια της κουλτούρας της στα χέρια λίγων ισχυρών -και των ανίσχυρων ευνοούμενών τους στις επιτροπές των ασήμαντων κριτών.........

© Το Βήμα