Τον χαρακτηρισμό που ο Ζορζ Μπατάιγ επιφύλασσε στον εαυτό του σε επιστολή της 6ης Δεκεμβρίου 1937 προς τον Αλεξάντρ Κοζέβ, ότι είναι μια «αρνητικότητα μιας χρήσεως», δηλαδή μια αρνητικότητα η οποία επιζεί του τέλους της Ιστορίας και πως η απόδειξη είναι η ίδια του η ζωή, τον αποδίδουν πολλοί από εμάς και στον εαυτό τους, όχι από πόζα ή ιδιοσυγκρασία αλλά από επίγνωση ότι ζούμε σε ένα τέλος, αφού η Ιστορία έχει φτάσει στο πλήρωμά της με εξαίρεση έναν Επίλογο, τον οποίο γράφουμε στο διαδίκτυο όλοι μαζί. Θέλω να πω πως όλοι, είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι, βρισκόμαστε σε ανίατη κατάσταση.

Την άποψη του Μπατάιγ εντούτοις, δεν συμμερίζεται ο Αγκάμπεν στο δοκίμιό του «Το ανοιχτό – Ο άνθρωπος και το ζώο»*, αναφέροντας -προς επίρρωσιν της διαφοράς του- και την πικρή διαπίστωση του εκκεντρικού Γάλλου διανοούμενου, δύο χρόνια αργότερα (1939), στα πρόθυρα του Β’ Πολέμου, σε μια ανακοίνωση του «Κολεγίου Κοινωνιολογίας» του οποίου υπήρξε συνιδρυτής. Εκεί ο Μπατάιγ ανασκευάζει τη θέση του για την «άχρηστη» αρνητικότητά του, προσάπτοντας στον εαυτό του παθητικότητα απέναντι στον επερχόμενο όλεθρο του Ναζισμού. Γράφει ο Μπατάιγ: «Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται προοδευτικά σε ένα είδος προβάτων. Με πλήρη συνείδηση παραδίδονται στη σφαγή». Το σχόλιο του Αγκάμπεν επ’ αυτού; «Ο Μπατάιγ διαπίστωσε πως οι άνθρωποι είχαν τώρα πια ξαναγίνει ζώα».

Μαθαίνω πως ο Βορίδης και ο Πλεύρης θα καταψηφίσουν το νομοσχέδιο για την υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια και το βρίσκω, για λογαριασμό τους, φυσικό. Υποθέτω επίσης ότι ο Βορίδης, τουλάχιστον θα πάει σπίτι του. Ο........

© Το Βήμα