"Πάρε με μαζί σου", ήθελε να του πει. Ή μήπως " θα μου λείπεις" . Κλειδαμπαρωμενα λόγια στα αμπαρια της θλίψης. Δεν γλυστρισε ούτε μια λέξη.

'Ηταν εκείνο το " πρέπει μαμά" που απάντησε δίχως πολλή σκέψη, όταν τον ρώτησε την μέρα που παρέλαβε τα εισιτήρια για το μπάρκο.

" Θέλεις να φύγεις;" Ήταν η ερώτηση που διήνυσε την απόσταση από κρεβατοκαμαρα, σε κρεβατοκαμαρα, στο διάδρομο του σπιτιού τους.

Όπως " κροσάρουν" οι ναυτικοί τον Ατλαντικό, στην καρδιά του χειμώνα. Με την πλώρη κόντρα στον καιρό. Μια ερώτηση που πέρασε από θεόρατα κύματα... Για να φτάσει από την ακτή της καρδιά της μάνας, στην ήπειρο του γιού.

Μίλια αφρισμένης, συμπαγούς σιωπής, έκοψε με την πλώρη της. Χωρίς να ανταμωσουν οι ματιές.

Μην τύχει και μπουκάρουν δάκρυα.

Ευτυχώς δεν την ζύγισε κανείς.

Βάρυνε πολύ την βαλίτσα και την καρδιά του.

Υπέρβαρες θα ήταν στο αεροδρόμιο, αν τις ζύγιζαν μαζί. Ποιος όμως ζυγίζεις ερωτήσεις;

Μόνο αποσκευές με ρούχα για ένα εξάμηνο ταξίδι.

" Πάρε με μαζί σου " ήταν έτοιμη να ξεστομίσει. Έπιασε τον εαυτό της, να λέει άλλα λόγια.

" Κοίταξε ξανα μην ξέχασες τίποτα !"

Καμία συνεννόηση τα χείλη και η καρδιά.

Η λογική και το συναίσθημα.

Εκείνο το " πρέπει " σαν μαχαίρι έκοψε τους κάβους...

Ίσα που πρόλαβε να του φτιάξει ένα χαρτονενιο καράβι. Όπως εκείνα που κάνανε μαζί όταν ήταν μικρός.

Φόρτωσε στα αμπάρια του όλη της την αγάπη, τις ευχές και τις προσευχές της. Ξεχωριστά. Προσεκτικά.

Μην υπερχειλίσουν.

Έγραψε, με χέρι που δεν υπάκουε, την ημερομηνία:

" 3/1/2024".

Ύστερα ένας ωκεανός λέξεις φορτώθηκε σε λίγες γραμμές και στριμώχτηκε στην μπροστά θήκη της βαλίτσας. Αντάμα με την εικόνα του Αη Νικόλα που έβγαλε από το προσκεφάλι της. Για να την πάρει μαζί του, σαν το τετραβάγγελο που τον συνόδευε στο ταξίδι της ζωής στην κούνια του, μόλις γεννήθηκε.

Την τελευταία στιγμή, πρόσθεσε τρία μικρούλικα αστέρια, δανεικά από τον ουρανο, στο αριστερό πανί, για να φεγγοβολούν στο γραφείο του, στην καμπίνα του, κάτι πυκνές νύχτες με βουβό κύμα...

Δεν έκλαψε μπροστά του.

Γιατί αυτό όφειλε να πράξει η μητέρα ενός γεννημένου Οδυσσέα. Γιατί, έτσι έπρεπε.

QOSHE - Πάρε με μαζί σου... Οδυσσέα - Ευγενίας Κώττη
menu_open
Columnists Actual . Favourites . Archive
We use cookies to provide some features and experiences in QOSHE

More information  .  Close
Aa Aa Aa
- A +

Πάρε με μαζί σου... Οδυσσέα

5 0
08.01.2024

"Πάρε με μαζί σου", ήθελε να του πει. Ή μήπως " θα μου λείπεις" . Κλειδαμπαρωμενα λόγια στα αμπαρια της θλίψης. Δεν γλυστρισε ούτε μια λέξη.

'Ηταν εκείνο το " πρέπει μαμά" που απάντησε δίχως πολλή σκέψη, όταν τον ρώτησε την μέρα που παρέλαβε τα εισιτήρια για το μπάρκο.

" Θέλεις να φύγεις;" Ήταν η ερώτηση που διήνυσε την απόσταση από κρεβατοκαμαρα, σε κρεβατοκαμαρα, στο διάδρομο του σπιτιού τους.

Όπως " κροσάρουν" οι ναυτικοί τον Ατλαντικό, στην καρδιά του χειμώνα. Με την πλώρη κόντρα στον καιρό. Μια ερώτηση που πέρασε........

© ΑΛΗΘΕΙΑ


Get it on Google Play