Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963, ο Γιώργος Σεφέρης, σε πείσμα της Ακαδημίας Αθηνών και του λογοτεχνικού κατεστημένου, βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αφήνοντας πίσω του το συνυποψήφιο Σάμιουελ Μπέκετ που πήρε το Νόμπελ το 1969. Το σκεπτικό της βράβευσής του αναφέρει: «Επελέγη δια το υπέροχον λυρικόν ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από εν βαθύ αίσθημα δια το ελληνικόν πολιτιστικόν ιδεώδες».

Στις 16 Απριλίου του 1964, η Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ τίμησε τον Σεφέρη ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο διδάκτορα. Ήταν η πρώτη αναγνώριση του ποιητή από καθηγητές του κύρους του Λίνου Πολίτη, του Μανώλη Ανδρόνικου, του Γιάννη Κακριδή και του υφηγητή τότε, Δημήτρη Μαρωνίτη. Ο Σεφέρης έφτασε στην Θεσσαλονίκη οδικώς, συνοδευόμενος από τη Μαρώ και τον Ζήσιμο Λορεντζάτο. Σεργιάνισε στην Πάνω Πόλη και τις εκκλησιές με «ξεναγό» τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, έφαγε στο «Όλυμπος-Νάουσα» και στον «Χαμόδρακα», μεσημέρι δίπλα στο κύμα.

Ήμουν κι εγώ στην απονομή, στην αίθουσα Τελετών του κεντρικού κτιρίου, κάτω απ’ την επιγραφή «Μούσαις χάρισι θύε» και υπό το αυστηρό βλέμμα του Πολιούχου. Όρθιος, πίσω στην αίθουσα, μαζί με τον Γιάγκο Ανδρεάδη και τον Άλκη Σαχίνη, ακούσαμε τη βαθιά και μελαγχολική φωνή του ποιητή για πρώτη φορά -ο Πατσιφάς δεν την είχε ακόμα ηχογραφήσει στη «Λύρα».

Εκείνη την εποχή κυκλοφορούσα στα κάστρα και στην παλιά παραλία με........

© Το Βήμα