Κι έτσι το αντι-Σύριζα μέτωπο, λόγω της κερδοφόρας προβολής του Κασσελάκη, γύρισε σε ένα υπερ-Σύριζα παραλία.
Μόνο που ο ίδιος ο Σύριζα έπεσε στο μέτωπο που άνοιξε με τον εαυτό του στο μπητς-μπαρ της Κουμουνδούρου.
Η σφαίρα τον βρήκε στο δοξαπατρί, κάτω από την ξανθιά φράντζα της Δούρου και της Τζάκρη.

Ο Γιόζεφ Ροτ είχε δίκιο με όσα έγραφε για το ραβινικό «ανάθεμα» που ακολούθησε τον διωγμό των Εβραίων από την Ισπανία: «‘Το δικαστήριο του Κυρίου συνεδριάζει διαρκώς, εδώ κάτω κι εκεί πάνω’. Κάποιες φορές περνούν αιώνες. Η κρίση όμως είναι αναπόφευκτη.»*

Ό,τι δεν κατάφερε λοιπόν ο Βορίδης και η «σωστή» πλευρά της Ιστορίας ως προς την διάλυση του Σύριζα, το πέτυχε ο Πολάκης και η λανθασμένη.

Βέβαια, η «σωστή» πλευρά απολαμβάνει την καθώς πρέπει Ιστορία.

Άλλοι – επειδή η Ιστορία γράφεται από τους νικητές – την υπομένουν παραπέμποντας στα κείμενα και τα ποιήματα των ηττημένων τους. Τέτοιο ήταν, τις προάλλες, το μελαγχολικό κείμενο στο «Βήμα της Κυριακής», του Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Συγκρατώ την παράγραφο από το «Μανιφέστο της 1ης Μάη του 1968 «, που έθεσε ως «μότο» του άρθρου του ο πρώην υπουργός, όχι ως εάν να μην είχε τίποτα περισσότερο να πεί ο ίδιος, αλλά διότι ο σημερινός (επιστημονικός) λόγος των νικητών αποδεικνύει την επικαιρότητα του «Μανιφέστου», δείχνοντας την ένδεια των εκσυγχρονισμένων λόγων -μεταξύ των οποίων και της Αριστεράς σε πορεία εκσυγχρονισμού.

Παραθέτω όμως απόσπασμα από την επίμαχη παράγραφο:
«Ο εκσυγχρονισμός είναι η ιδεολογία του ατελείωτου παρόντος. Το σύνολο του παρελθόντος ανήκει στην παραδοσιακή κοινωνία, και ο εκσυγχρονισμός δεν είναι παρά το τεχνικό μέσο για την ρήξη με το παρελθόν χωρίς να προετοιμάζει κανένα μέλλον (…) Πρόκειται για τεχνοκρατικό πρότυπο κοινωνίας, πολιτικά ουδέτερης και χωρίς αντιθέσεις.»

Οι πολιτικοί,........

© Το Βήμα