Και βέβαια δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον λαό. Και ασφαλώς ο λαός έχει δικαίωμα στο λάθος. Και ούτε αλλάζουμε το κοινό για να κρατήσουμε την αποτυχημένη παράσταση. Αλλά ζωγραφί-ζουμε το ένα χέρι να ζωγραφίζει το άλλο (Έσσερ). Κρίνουμε τον λαό, όντας λαός οι ίδιοι. Έχουμε την τέχνη και την αυτοαναφορά. Την επίγνωση και την αυτοκριτική. Είμαστε μειοψηφία και γινό-μαστε μειονότητα: η μόνη ηγεμονία που αξίζει να διαθέτει κανείς.

Είμαστε και οι ίδιοι παρόντες στην ολότητα που εκθέτουμε (διαδικασία). Εκτιθέμεθα, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι ενώ τοποθετούμε την Ιστορία κάτω από τυπικούς νόμους κι ενώ δε-χόμαστε τον κανόνα της πλειοψηφίας (Δημοκρατία), την ίδια στιγμή δεν διστάζουμε να παραδε-χτούμε ότι ο κανόνας αυτός που την κάνει, την ξεκάνει, διότι στην Ιστορία οφείλει την εμφάνισή του, την εφαρμογή του ή τη νόθευσή του.

Σήμερα η νόθευση αρκεί. Είναι ο ίδιος ο λαός νοθευμέ-νος που νοθεύει εν’ ονόματί του, ό,τι τον καθιστά κυρίαρχο. Νοθεύει, πλειοψηφώντας, τη Δημο-κρατία. Μια δομική αιτιότητα εδώ, που η αιτία της βρίσκεται στο αποτέλεσμά της (τον Κασσε-λάκη).

Σε αυτό συμβάλλουν προφανώς και τα μίντια ή οι εργασιακές σχέσεις: οι ανισότητες και........

© Το Βήμα