İnsanlık, basit savunma araçlarından nükleer başlıklı füzelere kadar uzanan bir silahlanma yolculuğu içinde. Bu yolculuk, hayatta kalma içgüdüsüyle başlayan bir sürecin, insanlığın kendi yarattığı tehditlerle yüzleşmesine dönüşmesine nasıl evrildi?

İnsanoğlu, tarih boyunca hayatta kalma içgüdüsüyle silahlar geliştirdi. İlk silahlar, avlanmak ve kendini savunmak için kullanılan basit araçlardı. Ancak bu araçlar zamanla savaşların ve toplu kıyımların sembolü haline geldi. Avlanma amacıyla icat edilen bir taş baltadan, milyonları yok edebilecek nükleer başlıklara kadar uzanan bu gelişim süreci, insanın teknolojiyle nasıl bir trajik ilişki kurduğunu gözler önüne seriyor.

İnsanlık, silahları ilk olarak hayatta kalmak için mi yoksa saldırmak için mi icat etti? Bu sorunun kesin bir yanıtı olmamakla birlikte, silahların hem korunma hem de avlanma amacıyla kullanıldığı kesin. Ancak bu amaçlar, insanın doğaya ve birbirine karşı üstünlük kurma arzusunun da habercisi oldu. Silahlar, sadece bir hayatta kalma aracı değil, aynı zamanda gücün ve kontrolün de simgesi haline geldi.

Nükleer silahlar, insanlığın bilimle kurduğu karmaşık ilişkinin en tehlikeli sonuçlarından biridir. 1945 yılında Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombaları, bu silahların ne kadar yıkıcı olabileceğini tüm dünyaya gösterdi. “Küçük Oğlan” ve “Şişman Adam” gibi masum isimlerle anılan bu bombalar, aslında insanlık tarihinin en büyük trajedilerinden birinin simgesi oldular.

79 yıl önce, Hiroşima ve Nagazaki’de yaşananlar, insanlık tarihine silinmez bir iz bıraktı. Atom bombalarının neden olduğu yıkım, sadece bu iki şehirle sınırlı kalmadı; tüm dünya nükleerin ne kadar........

© yetkinreport.com