Sonunda Selanik’teyim. Aynı İzmir’e benziyor. Aldık sanılmış, sahiplenilmiş. Üstlerine oturmamış. Camiden bozma kiliseler var. Şükür yıkmaya kıyamamışlar. Turistik bir gezi niyetiyle gelmediğim için yeme, içme, konaklama pek umrumda değil. Bu sebepten umrumda olanları yazacağım.

Geçtiğimiz günler Kabotaj bayramı kutladılar. Size demezler mi?

“Bütün limanlarınızı ABD’nin kullanımına açtınız, ABD ve NATO’nun Selanik’te Sedes Hava Üssü, 3. Kolordu, 71. Mobilize Hava Gücü konuşlu bir ortamda Kabotaj bayramı kutluyorsunuz?? Bu gösteri ordu, bandonuza talim yaptırmaktan ibarettir. Ama yine de siz bilirsiniz!”

“Ha bir de, adalar denizinde kafanızı 6 milin bir milim üstüne çıkarırsanız; ‘Bu casustur. Bellidir ve savaş sebebidir.’ Onu da unutmayın. Kıyıda oynayın, kumdan kale falan yapın.”

Selanik, Türk milletinin kalbinde bir şehirden çok fazlasıdır. Bu şehir, gönül coğrafyamızın başucu, yürek yasımızın dinmez sancısıdır.

‘Selanik’, bir yetimin şehridir. Hem yetim ve hem öksüz bir şehirdir.

Cumhuriyetimizin 101. yılında, Cumhuriyet fikrinin genç Mustafa Kemal’in ruhuna, fikrine ve zihnine işlendiği yerde olabilmek benim için çok büyük şans. Adımlarını izlemek, solduğu havayı solumak. Küçük Mustafa’nın her karnesinin, gelecekte Türk milletini aydınlığa taşıyacak kutlu bir yükselişin ilk basamakları olduğunu görmek.

Ne acıdır ki, küçük Mustafa’nın Cumhuriyet düşleri kurduğu bu şehir, O Cumhuriyeti ilan ederken, aramıza kalın sınırların çekildiği, bambaşka bir devletin toprakları içindeydi.

Selanik’te Atamın doğduğu evi ziyaret ederken, derin özlemin kasveti üzerime çöktü. Ona........

© Yeniçağ